Woningnood

Het was nog maar zeven jaar geleden nadat de tweede wereldoorlog was afgelopen. Mijn ouders woonden al een aantal jaren op de zolder bij mijn grootmoeder van moeders kant. Niet echt ruim gehuisvest kun je zeggen, zeker als je weet dat mijn oudere broer daar drie jaar daarvoor ook bij was komen wonen. 

Twee weken na mijn geboorte kregen mijn ouders een duplexwoning toegewezen. Duplexwoningen leken van buiten op een eengezinswoning maar dan met twee voordeuren. Het was dus een eengezinswoning die was gesplitst in een boven en een benedenwoning. 

Het doel was deze twee woningdelen, nadat de woningnood was opgelost, zouden worden samengevoegd. Het heeft tot het begin van deze eeuw geduurd voordat dit doel, na een grondige renovatie, werd gerealiseerd.

Er was na de tweede wereldoorlog een groot tekort aan woonruimte. De bombardementen hadden daar zeker geen goed aan gedaan. Met het bouwen van duplexwoningen hoopte de overheid iets te doen aan het enorme woningtekort. 

In de jaren vijftig van de vorige eeuw woonden er in Nederland ongeveer 10 miljoen mensen. Van ongehuwd samenwonen was nog nauwelijks sprake. Als je wilde (of moest) trouwen was het in veel gevallen zo dat je eerst maar bij je ouders of schoonouders moest gaan inwonen. Wilde je dat niet dan moest je rustig afwachten tot er woonruimte beschikbaar kwam. Een huis kopen was in die jaren, zeker voor de “arbeidersklasse”, nagenoeg onmogelijk. 

Begin jaren zeventig was ikzelf op zoek naar woonruimte. Inmiddels telde Nederland ongeveer 13 miljoen inwoners en er was nog steeds een enorm tekort aan woonruimte.  Mijn eerste huis was een omgebouwde garage. Een studio noem je dat anno 2022. Alles in één ruimte en dat ook nog voor veel geld. Daarna nog illegaal ondergehuurd, in een kraakpand gewoond en zelfs nog even terug naar mijn ouderlijk huis gegaan voordat ik, vijf jaar verder, een eigen woning kreeg toegewezen. Een etagewoning van ca. 30 vierkante meter. Een tiny-house noemen we dat nu.

Het is aan het einde van de twintigste eeuw als mijn kinderen op zoek gaan naar zelfstandige woonruimte. De situatie is niet veel anders. Het aantal inwoners in Nederland is opgelopen naar ruim 15 miljoen. De woningmarkt is wel een totaal andere dan 50 jaar daarvoor maar in de kern is het nog steeds hetzelfde. In de sociale sector moet je heel veel geduld hebben voordat je in aanmerking komt voor woonruimte, in de vrije sector worden er steeds hogere huren gevraagd en voldoet lang niet iedereen aan de inkomenstoets die de verhuurders hebben opgesteld. Een huis kopen dan maar? Zeker, er is meer mogelijk dan in de jaren 50 en 70 van de vorige eeuw maar ook nu nog lang niet voor iedereen haalbaar.  

Anno 2022 is er nog steeds een groot woningtekort. Het aantal inwoners is opgelopen tot bijna 18 miljoen maar je kunt toch wel zeggen dat de overheid op het punt van huisvesting behoorlijk gefaald heeft de afgelopen zeventig jaar.

De komende jaren zal er flink gebouwd moeten worden. En dan niet alleen in de grote steden of in de randstad. Nee ook in dorpen als het onze moet voldoende worden bijgebouwd om de volgende generatie een kans te geven hier te blijven wonen. Als ze dat willen natuurlijk.