Mijmeringen

In “Lady Di”  vertel ik over hoe vreselijk ik de tweekamerwoning in Amsterdam-west vond. Ik wilde dan ook niets liever dan daar weg. Ik wilde een huis met een tuintje in een leuke straat of gezellig dorp. Niet alleen voor mijzelf maar zeker ook voor mijn dochter.  In 1975 solliciteerde ik in Friesland maar helaas wilden ze mij daar niet hebben. Voor hen een gemiste kans en voor ons heel spijtig want daar kon je toen nog voor een redelijke prijs een leuk huis kopen (of huren). Wij hadden onze keus al gemaakt. Het zou een twee onder één kap woning worden die voor fl 69.000 te koop werd aangeboden. Het werd hem dus niet. Uiteindelijk heb ik een brief aan alle makelaars in Amsterdam gestuurd in de hoop op een positieve reactie. Helaas kwam er in eerste instantie geen enkele. Ik was niet de enige woningzoekende in Amsterdam, verdiende kennelijk teveel voor een woning in de sociale sector en was dus aangewezen op wat ook toen al het duurdere segment werd genoemd.  Na maanden dan toch ineens

In 1960 ging mijn toen 65 jaar oude grootmoeder naar een bejaardenhuis. In die jaren moest je, om in aanmerking te komen voor een plaats in het bejaardenhuis, kerngezond zijn. In 1960 was één van de doelen om zoveel mogelijk mensen uit de meestal te groot geworden woning te halen om woonruimte voor de baby-boomers vrij te maken. Zo ontstonden er in Nederland heel veel bejaardenhuizen, veelal met een bepaalde levenbeschouwelijke achtergrond. Mijn grootmoeder had een gecombineerde woon- slaapkamer van ongeveer 16m2 met een afzonderlijke pantry. Tegenwoordig zouden we dat een studio noemen. Hoe goed de bedoelingen van de overheid ook waren, het was naar mijn mening mensonwaardig om bejaarden zo klein te huisvesten. Ook anno 1960. Maar goed, zij wilde het zelf, niemand heeft haar gedwongen. De zorg was minimaal. Mijn oma kon zelf als op de pantry koken, thee en koffie zetten etc. De warme maaltijd werd, als ze dat wilde, verzorgd en op de kamer gebracht of kon in het restaurant van het

Zolang ik mij kan herinneren ben ik niet echt een langslaper geweest. Als veertienjarige moest ik al vroeg op voor mijn krantenwijk, daarna een paar jaar in de bouw gewerkt waar ze ook om een uur of zeven aan de gang wilden en weer later meer dan 30 jaar onregelmatige werktijden gehad. Het zal mijn slaapritme niet ten goede zijn gekomen.  Ik sluit niet uit dat ik daar nu last van heb. Meer dan ooit ben ik veel te vroeg wakker. Niet zelden zie ik op de wekker dat het pas half vier is als ik de slaap al niet meer kan vatten. Als mijn hersens dat ook nog echt wakker worden en het denkproces is begonnen kan ik beter meteen maar uit bed gaan want het wordt dan echt niets meer. Er speelt dan van alles door mijn hoofd. Ik denk aan wat er goed gaat en wat er beter kan , aan wat er zich allemaal in de wereld afspeelt, aan wat ik allemaal zou willen doen, aan wat er de komende dag allemaal moet gebeuren en wat al niet meer. Vannacht was het Covid waar mijn gedachten waren. Covid beheerst momente

Mijn eerste jaren in Amsterdam waren niet de makkelijkste maar ik heb ook veel goede herinneringen aan die periode. Ze waren niet makkelijk omdat ik de grote stad zo anders was dan het grote dorp waar ik was opgegroeid en de provinciaalse stad waar ik op school had gezeten. Ik moest vooral ook erg aan de directheid en scherpe tong van de Amsterdammers wennen. Later ben ik dit juist erg gaan waarderen.  Maar dat valt allemaal in het niet als ik denk aan de ellende die ik door mijn werk te zien kreeg. Er waren dagen bij dat je de meerdere keren de gevolgen van verschrikkelijke ongelukken, heftige branden of schietpartijen zag. Zwaar gewonde mensen die vochten voor hun leven of mensen die dat gevecht verloren hadden. Verslaafden die door een overdosis een verschrikkelijk einde hadden of juist niet en stelend, rovend en prostituerend aan geld moesten komen om hun verslaving te bekostigen.  De gewelddadige dood van een collega en een enorme hotelbrand met meer dan dertig doden waren daarin

We spreken augustus 1973 als we vanuit Haarlem naar Amsterdam verhuizen. Ik had mijn opleiding afgerond en werd voor een periode van vier maanden gestationeerd in Amsterdam-oost. De oma van mijn vrouw was net overleden en opa kon niet goed voor zichzelf zorgen. Hij kon een plaatsje krijgen in het verzorgingshuis aan de Plantage Middenlaan en maakte daar graag gebruik van. Verzorgingshuizen waren toen nog bejaardenhuizen en je moest redelijk gezond zijn om daar een plaatsje te kunnen krijgen. Een groot verschil met hoe het nu dus is. Om in een verzorgingstehuis te komen moet je nu (bijna) terminaal zijn.  In die tijd ook mocht de bejaarde in Amsterdam zijn/haar woning nog drie maanden aanhouden als hij/zij in een tehuis ging wonen. Beviel het niet kon je altijd weer naar je eigen vertrouwde plekje terug. Die drie maanden konden wij mooi in de bovenwoning aan de Beukenweg wonen. De huur was aanzienlijk lager dan wat wij in Haarlem betaalden en ik kon lopend naar het werk. Wat wil een men

Het is al weer bijna 60 jaar geleden dat ik als 10-jarig jongetje niets liever wilde dan drummer worden. Ik denk niet dat ik toen de enige was en ook nu zullen er nog veel kinderen zijn die niets liever willen dan dat. Voor mij zat het er niet in.  Geld voor een drumstel was er sowieso niet en als het er zou zijn geweest zouden de buren in onze huurwoning zonder twijfel geklaagd hebben over geluidsoverlast.  Ik mocht wel naar de tamboers van het plaatselijk muziekkorps alleen....... dat wilde ook het halve dorp dus daar was geen plaats.  Geen trommelen dus maar wel een blaasinstrument. Omdat in die tijd Il Silencio van Nini Rosso mijn favoriete plaatje was dat wij via de illegale radiozender Veronica vaak konden horen, leek het mijn moeder wel iets als ik trompet leerde spelen. Zo gezegd zo gedaan. Geen trompet maar een Bugel werd het. Wat zou het. Ze lijken op elkaar en moeten op dezelfde manier bespeeld worden.  Ik kreeg les van de zoon van onze bejaarde buren en ik vond het nog le

Na lang wikken en wegen ben ik om. Als ik aan de beurt ben laat ik mij vaccineren tegen Covid-19. Hoewel ik nog steeds niet zeker weet of het middel niet erger is dan de kwaal neem ik de gok. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor de mensen in mijn omgeving. Ik wil geen spelbreker zijn en hoop(te) dat dit mijn kleine bijdrage kan zijn aan het beëindigen van de pandemie die de wereld in zijn greep heeft. Ik hoopte dat dit mijn bijdrage zou zijn maar opnieuw weer twijfels nu de Zuid Afrikaanse variant niet (b)lijkt te reageren op de tot nu toe ontwikkelde vaccins. Ben je straks ingeënt loop je nog steeds een groot risico besmet te raken met een variant die zich (nog) niet laat temmen. Dat de niet-essentiële winkels gesloten zijn vind ik geen probleem. Ik begrijp dat de ondernemer daar anders over denkt maar het is niet anders. Ik denk dat er nog wel meer winkels dicht kunnen. Ik snap dat voor sommige mensen alcohol een essentiële levensbehoefte is maar wat mij betreft kunnen de slijterij

Oudjaarsdag, nieuwjaardag, jaarwisseling, oliebollen, appelflappen, nieuwjaarswensen en wat al niet meer. Emotie en traditie. Iedereen weet dat de wereld niet van de een op de andere dag veranderd. Dat de zieken niet hersteld, de oorlogen niet voorbij, de hongersnood en ongelijkheid niet over zijn en dat discriminatie vanaf de eerste dag in het nieuwe jaar alleen nog in de geschiedenisboeken voorkomt.  Ieder jaar weer wenst iedereen de ander het allerbeste. Ik denk dat ze het op dat moment nog menen ook. Misschien onder invloed van wat geestverruimende middelen maar toch.  Alleen als de theorie in de praktijk gebracht moet worden gaat het nog wel eens mis..... Ik denk niet dat het bij mij anders is. De weg naar de hemel is immers geplaveid met goede voornemens. Daar ben ik geen uitzondering op.   Maar wat zou het fijn zijn als we op z’n minst iets verdraagzamer zouden zijn. Dat we de ander in zijn/haar waarde zouden laten. Niet overal en altijd een oordeel over klaarhebben maar accepte