Mijmeringen

Bijna iedereen wil oud worden, bijna niemand wil het zijn. Daar ben ik geen uitzondering op. Ouderdom komt met gebreken. Zo ook bij mij. Maar dat is niet erg zolang je niet afhankelijk wordt. Afhankelijk zijn/worden lijkt mij vreselijk.  Maar erger nog lijkt het mij als je op hoge leeftijd alleen over blijft. Dat je partner, broers, zus, neven, nichten, vrienden en vriendinnen allemaal al zijn weggevallen en dat je afhankelijk wordt van de tijd en energie die je kinderen in je willen steken. Ik vrees het ergste. Ik heb het in mijn leven meerdere keren meegemaakt. Mensen van wie je dacht dat ze je niet in de steek zouden laten maar dat toch deden. Je dacht dat het vrienden waren maar als het er op aankwam........ Ik zal geen limitatieve opsomming geven maar het begon met mijn vader. Toen ik zes jaar was vond hij mij (en mijn broers en zus) niet belangrijk genoeg om te blijven leven. Hij maakte er zelf een eind aan en liet ons in de steek.  Na mijn scheiding begin jaren tachtig van de vo

Van mijn vader weet ik het niet maar mijn moeder stemde steevast op de Anti Revolutionaire Partij ( ARP ), de eerste politieke partij in Nederland. De ARP had, net als mijn ouders, een sterkte binding met de Gereformeerde Kerk.  De Christelijke Waarden zijn dan ook van invloed geweest op mijn ontwikkeling. Op zondag naar de kerk, naar Gereformeerde jeugdclubs, Gereformeerde sportverenigingen en een Gereformeerd zangkoor. Dat moet zijn sporen nagelaten hebben. Nederland was verzuild en men zocht in alles de geloofsgenoten. Begin jaren vijftig werd er bij voorkeur alleen gewinkeld bij mensen die lid waren van dezelfde kerk en ook de levenspartner moest onder die groep gevonden worden. Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen”. Vanaf mijn zestiende werd ik rebels. Ik wilde niet meer naar de kerk, tot  verdriet van mijn moeder. Het waren de jaren zestig van de vorige eeuw, de jeugd rebelleerde en de ontzuiling was op gang gekomen. Sindsdien ben ik ook niet heel veel meer in

Mensen die mij nu kennen zullen het zich maar moeilijk voor kunnen stellen maar ik was ooit een actieve sporter. Nu ik de zeventig nader, stijve en stramme ledematen heb door de artrose en ik iets zwaarder ben dan goed voor mij is kun je niet echt zeggen dat ik een afgetraind lijf heb. Dat was ooit anders. In mijn lagere schoolperiode heb ik jarenlang gehandbald bij Concordia in Haarlem. Niet echt een natuurtalent maar ik vond het wel leuker dan voetbal. Daar had en heb ik niet zoveel mee. Wat ik mij in die periode ook al begon te realiseren is dat ik minder geschikt ben voor teamsporten.  Met schaatsen heb ik nooit het niveau bereikt dat je deel ging uitmaken van een team. Ik leerde het zoals heel veel leeftijdsgenoten op natuurijs achter een oude stoel. Na eindeloos oefenen, veel vallen en opstaan en vaak ijskoude ledematen durf ik van mijzelf te zeggen dat ik het aardig onder de knie heb gekregen. Tussen mijn 15e en 30e levensjaar heb ik vele tochten probleemloos geschaatst. Tochten

In de vierde of vijfde klas van de lagere school was ik verliefd op Hetty. Haar achternaam weet ik niet meer maar ze woonde in hetzelfde dorp als ik en moest net als ik dagelijks zes kilometer fietsen van en naar school in de naburige grote stad.  Ik denk niet dat zij ooit geweten heeft dat ik verliefd op haar was. Ik heb haar nooit om verkering durven vragen. Mijn tweede kalverliefde was Liesbeth. Ik zat op de middelbare school en het was winter. Na schooltijd met gezwinde spoed naar huis, schaatsen pakken en naar de zwaaivijver waar ik haar hoopte treffen en meestal ook trof. Ik denk dat ik dertien of veertien jaar was en het kwam niet verder dan hand in hand schaatsen en bij het weggaan een kusje. Het was wel een heftige verliefdheid. Ik lag er wakker van, schreef haar briefjes die gelukkig verloren zijn gegaan en spijbelde soms van school om eerder bij haar te zijn. Ook deze verliefdheid is als een nachtkaarsje uitgegaan. In de jaren die volgden maakte ik deel uit van een groep jon

Als ik mijn epistels van de afgelopen weken nog eens doorlees dan lijkt het alsof ik bezig ben met het opmaken van de balans van mijn leven. Als je van 1952 bent is naar alle waarschijnlijkheid je verleden groter dan je toekomst. Misschien komt het daardoor. Misschien ook omdat ik gewoon niets beters weet te schrijven dan dat wat mij bezig houdt en wat ik leuk vind. Het ene verhaal is beter gelukt dan het andere. Ik denk er bij het schrijven niet echt over na. Ik schrijf op wat in me opkomt en soms loopt een verhaal beter of leest het makkelijker. In het leven draait het volgens mij maar om twee zaken: Gezondheid en geluk!! Die zijn volgens mij wel onlosmakelijk met elkaar verbonden. Gezond zijn en blijven is maar beperkt beïnvloedbaar. Je kunt gezond leven door gezond te eten, niet te roken, geen alcohol te gebruiken, voldoende te sporten of in ieder geval te bewegen en niet teveel stress te ervaren. Maar dat alles is geen garantie op gezondheid. Genen en erfelijkheid spelen ook nog e