Adonis

Mensen die mij nu kennen zullen het zich maar moeilijk voor kunnen stellen maar ik was ooit een actieve sporter. Nu ik de zeventig nader, stijve en stramme ledematen heb door de artrose en ik iets zwaarder ben dan goed voor mij is kun je niet echt zeggen dat ik een afgetraind lijf heb. Dat was ooit anders.

In mijn lagere schoolperiode heb ik jarenlang gehandbald bij Concordia in Haarlem. Niet echt een natuurtalent maar ik vond het wel leuker dan voetbal. Daar had en heb ik niet zoveel mee. Wat ik mij in die periode ook al begon te realiseren is dat ik minder geschikt ben voor teamsporten. 

Met schaatsen heb ik nooit het niveau bereikt dat je deel ging uitmaken van een team. Ik leerde het zoals heel veel leeftijdsgenoten op natuurijs achter een oude stoel. Na eindeloos oefenen, veel vallen en opstaan en vaak ijskoude ledematen durf ik van mijzelf te zeggen dat ik het aardig onder de knie heb gekregen. Tussen mijn 15e en 30e levensjaar heb ik vele tochten probleemloos geschaatst. Tochten van 100 kilometer of meer waren geen uitzondering. En dat alles natuurlijk op natuurijs in een eeuw dat we nog (strenge) winters hadden.

Wat ik vanaf mijn 20e ook heerlijk vond om te doen was hardlopen. Kilometers lang in een bepaalde cadans over weg, door de duinen of over het strand lopen zonder ergens aan te denken en je hoofd “ leegmaken”. In mijn beste tijd meerdere halve marathons gelopen waaronder die van Egmond. Loodzwaar over het soms mulle zand en aan het eind van de rit als altijd doodmoe maar met een geweldig voldaan gevoel. Ook deze activiteit werd na mijn 30e om de een of andere reden steeds minder uitgeoefend. Misschien had ik vanaf die leeftijd minder behoefte aan endorfines, was mijn lichaam verzadigd. 

Ik vond andere sporten ook leuk. Via een collega in contact gekomen met karate. Heel veel jaren onder leiding van een Japanse leraar deze sport met veel plezier beoefend en onder zijn ijzereen discipline uiteindelijk een zwarte band (1e dan) weten te bereiken. Naast een goede conditie heeft dit mij ook, zeker in mijn werk, meer zelfvertrouwen gegeven.

In die periode en ook daarna tot ongeveer mijn 40e ook veel en vaak getennist.  Puur recreatief en zonder enig talent wel heerlijk om te doen. Ik ben niet iemand die competitief is ingesteld. Sport moet ontspanning zijn en blijven. Ik ben dan ook geen voorstander van betaalde sport. De commercie speelt daarin mijns inziens een veel te grote rol. Als sportclubs zichzelf kunnen bedruipen is het nog tot daar aan toe maar als ik als niet voetbalfan via de belastingen door de overheid gesponsorde goedbetaalde voetballers moet meefinancieren vind ik het echt veel te ver gaan. 

Wat ik ook jarenlang ontzettend leuk vond om te doen is squashen. Eén of twee keer per week een half uur even knallen en dan bekaf en zwetend bijkomen van de inspanningen. Heerlijk om te doen maar wel (voor mij) wat blessuregevoelig.  Niet dat ik hiermee iets ernstigs heb opgelopen maar wel meerdere keren mijn enkel verzwikt. 

Mijn hele leven lang vind ik wandelen leuk. Samen met vrienden ooit het Pieterpad gelopen en vele andere wandelingen gemaakt. Veelal in eigen land maar ook ik Duitsland, België en Noorwegen. Geen vierdaagse van Nijmegen of een ander massaal evenement. Kleinschalig met een paar vrienden in je eigen tempo. Op advies van de fysiotherapeut mag/kan ik nu niet meer dan een half uur aan de wandel. 

Vandaag de dag doe ik niet zoveel meer. Een paar keer per week wat oefeningen om de spieren sterk te houden en zoveel mogelijk dagen er met de fiets op uit. Als het even kan dagelijks een kilometer of twintig/vijfentwintig in de omgeving. Heerlijk om te doen, om te genieten van de fantastische vergezichten met steeds wisselende prachtige luchten en om je hoofd leeg te maken. Tegenwoordig wel met trapondersteuning maar toch. Bovendien hebben we nu de beschikking over een bakfiets met trapondersteuning waarop ik, als het weer het toelaat, met de kleinkinderen kan gaan fietsen. 

Hoewel mijn fysiek niet meer is wat het geweest is en ik soms als een oude man loop denk ik toch dat mijn sportieve verleden mij ook nu nog ten goede komt. Conditioneel is het allemaal niet echt beroerd. Of zijn mijn versleten tussenwervels juist een gevolg van al die activiteiten in het verleden?