Mijmeringen

Voor veel jonge ouders is het bittere noodzaak. Als er kinderen komen moeten beide ouders buitenshuis blijven werken. De torenhoge huur- of hypotheek-  en andere woonlasten moeten toch betaald worden en de nieuwe wereldburger moet naast veel liefde, zorg en aandacht ook  gevoed en gekleed worden. Met andere woorden, de schoorsteen moet blijven roken en er moet dus geld in het laatje komen.  Dat is ook het moment waarop naast de kinderopvang, gastouder of wat dan ook vaak de hulp van de grootouders wordt ingeroepen. Zo ook bij ons. Bijna drie jaar geleden kregen wij het verzoek of wij eens in de twee weken een dagje voor de nieuwe wereldburger konden zorgen. Zeker, dat wilden wij. Echt heel leuk om te doen en zeker goed voor de (emotionele-) band met de kleine. Praktisch gezien is het ook geen probleem. Zeker als je, zoals wij, geen betaald werk meer hebt en je agenda niet al volstaat met andere (oppas-)afspraken. Want als je zelf drie of meer kinderen hebt en die allemaal eenzelfde aan

Het is waar. Als je wat ouder bent heb je het gevoel dat je alles al een keer gezien hebt. En dan bedoel ik niet letterlijk natuurlijk maar meer figuurlijk.  Het nieuws wordt gedomineerd door ellende. Dat is geen nieuws. Er is natuurlijk ook een hoop gedoe in de wereld. Gedoe over falende overheden, frauderende ambtenaren en ondernemers, ongelijkheid, armoede, vluchtelingen, moord en doodslag, haat, jaloezie, afgunst, geld en hebzucht en wat al niet meer. Het is van alle tijden. Wat ik bij mezelf merk is dat ik er zo langzamerhand immuun voor lijk te worden. Ik volg het nieuws steeds minder, scan het eigenlijk alleen nog maar en veel minder dan vroeger gaan mijn haren nog ergens recht van overeind staan. Niet omdat het me niets meer doet maar wel omdat ik het, zo lijkt het althans, opgegeven heb. Je ergens druk over maken heeft in de kern niet veel veranderd. Veranderd  in de zin dat het “beter” is geworden, dat er minder armoede is, minder oorlogen gevoerd worden, minder etc. Het klin