Van alle tijden

Het is waar. Als je wat ouder bent heb je het gevoel dat je alles al een keer gezien hebt. En dan bedoel ik niet letterlijk natuurlijk maar meer figuurlijk. 

Het nieuws wordt gedomineerd door ellende. Dat is geen nieuws. Er is natuurlijk ook een hoop gedoe in de wereld. Gedoe over falende overheden, frauderende ambtenaren en ondernemers, ongelijkheid, armoede, vluchtelingen, moord en doodslag, haat, jaloezie, afgunst, geld en hebzucht en wat al niet meer. Het is van alle tijden.

Wat ik bij mezelf merk is dat ik er zo langzamerhand immuun voor lijk te worden. Ik volg het nieuws steeds minder, scan het eigenlijk alleen nog maar en veel minder dan vroeger gaan mijn haren nog ergens recht van overeind staan. Niet omdat het me niets meer doet maar wel omdat ik het, zo lijkt het althans, opgegeven heb. Je ergens druk over maken heeft in de kern niet veel veranderd. Veranderd  in de zin dat het “beter” is geworden, dat er minder armoede is, minder oorlogen gevoerd worden, minder etc. Het klinkt somber maar het is van alle tijden.

Nog steeds worden de rijken rijker. Niet omdat ze het verdienen maar omdat ze beter in staat zijn de zaak te belazeren en misbruik weten te maken van allerlei door de (falende) overheid bedachte regelingen. Nog steeds worden de armen steeds armer, niet omdat ze het verdienen maar omdat in onze “geciviliseerde” maatschappij hebzucht en egoïsme hoogtij viert.  Het is niet nieuw, het is geen nieuws, het is van alle tijden.

Ik wil ook niet meer in discussie met andersdenkenden. Dat heb ik teveel gedaan en kost alleen maar energie. Natuurlijk (gelukkig) mag er anders gedacht worden. Dat is het grote goed van de democratie. Maar net als ik zijn zij niet of slechts zelden op andere gedachten te brengen. Zijn zij, net als ik, overtuigd van het eigen gelijk. Ik voel mij echt niet beter of slimmer dan die anderen. Ik hou alleen vast aan mijn eigen opvattingen. De tegenstellingen zullen blijven. Ook dat is niet nieuw, ook dat is van alle tijden. 

Dat ik dit schrijf bewijst dat het mij nog steeds wel wat doet. Dat ik het niet echt  heb opgegeven. Dat ik eigenlijk niet meer weet hoe het anders kan, of hoe het anders zou moeten. 

De tijden veranderen en mijn generatie wereldverbeteraars is op zijn retour. Eigenlijk over de houdbaarheidsdatum heen. Dat is niet echt zo maar dat is in ieder geval het gevoel dat ik krijg als ik de jongere generatie hoor praten. Wij zijn overbodig geworden, plunderen de pensioenkas en zijn de grote onkostenpost voor de zorg(verzekeringen). Ook dat is van alle tijden. Mijn generatie was niet beter, net als vele generaties voor mij.  Het is echt van alle tijden.