Mijmeringen

Posts

Niets geleerd

Ik was zeker niet van plan de programma’s rond de verkiezingsuitslagen te volgen. Ik lees de uitslag wel de volgende dag in de krant, was mijn redenering . Rond 21:30 uur toch even de live-uitzending van de NPO aangezet. Zie ik daar Wilders een overwinningsspeech houden. Dat kan toch niet waar zijn was mijn eerste gedachte. Het is nog veel te vroeg. De verkiezingsuitslag kan er toch nog niet zijn om deze tijd?! Helaas bleek het geen oefenspeech van Wilders. Zijn partij was echt de grootste geworden. Ik kon en kan het bijna niet geloven. Zeker dat is democratie. Meer dan twee miljoen mensen hebben op zijn partij gestemd. Ik troost mij maar met de gedachte dat een veelvoud hiervan niet op hem gestemd heeft. Maar ik ben wel enorm teleurgesteld in de grote hoeveelheid Nederlanders die vinden dat Wilders het bij het rechte eind heeft. Die met hem vinden dat bepaalde groepen mensen geen of minder recht op geluk, gezondheid, werk en een woning hebben. Die vinden dat de opwarming van de aarde

Als ik aan mijn moeder denk

Mijn moeder werd op 3 november 1923 in Hoofddorp geboren. Vandaag precies 100 jaar geleden. Eerder, maar wel voor deze dag, schreef ik onderstaande mijmering. Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik aan de vele wandelingen door Groenendaal die wij met de familie maakten, aan het grote pad, het Konijnenpad, de Rhododendron-vijver , aan de Belvédère waar we in de winter met de slee van af roetsjten maar die je eerst moest beklimmen. Dan denk ik ook aan de fietstochtjes naar Zandvoort, aan de thuis klaargemaakte boterhammen met paardenrookvlees die wij dan in het zand zittend opaten. Ik proef het zand nog tussen mijn boterhammen als ik nu een boterham met paardenrookvlees eet. Ik denk dan ook aan de ranja die wij eerst moesten ingraven om het een beetje koel te kunnen houden. Ik denk dan ook aan die ene keer dat ik als kleine jongen verdwaald was op het strand en door een onbekende bij de politiepost was afgegeven. Ik denk er dan aan hoe blij ik was toen ik haar weer terugzag en de ande

Il Silenzio

Het is 1962. 1 september 1962 om precies te zijn. De dag waarop ik 10 jaar werd. Ik was ook op die leeftijd al gek op muziek. Ik vond Il Silenzio van Nini Rosso een prachtig nummer ( mijn smaak moest duidelijk nog verder ontwikkeld worden. Waarschijnlijk omdat ik in die periode ook Bugel-les had identificeerde ik mij met de uitvoerende artiest Nini Rosso. Ik had dan wel Bugel-les maar dat was 2e keus. Ik wilde trommelen of liever nog drummen. Dat laatste was helemaal ondenkbaar. Mijn moeder zou het niet goedgevonden hebben dat ik de buren zou teisteren met repeteren in de slecht geïsoleerde woning waarin wij destijds woonden. Dat zou zeker ruzie met de buren tot gevolg hebben gehad. Nee het werd de plaatselijke harmonie waar ik bij mocht. Ik kreeg les van Kees van Excel uit Bennebroek. Kees was de zoon van onze buren in de provinciën-buurt van Heemstede. Maar goed het was 1 september en ik was jarig. Ik luisterde in die tijd vaak op mijn kleine transistor radiootje naar het toen no

Kamperen

Het is zondagmorgen vroeg. Wij hebben de zevende nacht doorgebracht in onze caravan op de Beerze Bulten, een kindvriendelijke camping in Overijssel. Buiten is het een graad of 10 en binnen is het niet veel warmer. Mijn lief ligt nog heerlijk te ronken onder het warme dekbed maar ik ben al weer uren wakker en ben uiteindelijk maar uit bed gegaan om te voorkomen dat ik met mijn gedraai ook haar wakker zal maken. Het is een mooie goed onderhouden camping met veel, heel veel speel en spel mogelijkheden voor kinderen. Je mag je auto niet bij de caravan of tent zetten maar die moet buiten het terrein op een parkeerplaats worden achtergelaten. Dat is, vanaf onze plaats, ongeveer 10 minuten lopen maar als je niet zo snel meer bent wellicht het dubbele. Ook het toilethuis is een stukje lopen. Op zich ook niet zo erg maar als je hoge nood hebt en niet zo snel meer bent………. Maar we hebben ons, ondanks de vele regen, prima vermaakt. Het nabijgelegen Ommen is een heel mooi stadje waar ik 60 jaar ge

Afscheid

In drie weken twee uitvaarten is twee te veel. Het hoort bij het leven en je komt er niet onderuit maar leuk is anders. Je wordt weer even op de realiteit gewezen en daarmee ook op de betrekkelijkheid van het meeste waar we ons druk over maken. Wat zal je je druk maken over het schilderwerk, het onkruid in je tuin of vergelijkbare kleinigheden. Gezondheid is het allerbelangrijkste en al het andere is bijzaak. Als je dan ook nog tevreden kunt zijn ben je een gelukkig mens. Natuurlijk gaat het niet alleen om je eigen gezondheid maar ook om die van degenen die je lief zijn. In zo’n periode denk je ook weer even aan je eigen uitvaart die er hoe dan ook zal komen, daar kom ook ik echt niet onderuit. Ik weet wat ik wil en hoe ik het wil. Ik wil na mijn overlijden thuis "bewaard” worden. Het liefst in de deel van niksmeerhoeve.nl maar dat moet qua temperatuur natuurlijk wel te doen zijn. De naam van onze boerderij wordt dan ook eindelijk werkelijkheid. Ik wil ook geen bijeenkomst

17 - 71

Binnenkort hoop ik 71 jaar te worden. Wat gaat het toch snel allemaal, veel te snel. Ik kan me nog goed herinneren wat mij bezig hield toen ik 17 werd. Ik mocht al een jaar brommer rijden en was toe aan de volgende stap, de auto. Mag je vandaag de dag op je 17e al rijles nemen moest je in 1969 gewoon wachten tot je je 18 verjaardag had gehaald. Niet iedereen overleefde die bromfietstijd en werd 18 jaar. De helmplicht bestond nog niet en ook wij vonden in die jaren 50 km per uur niet snel genoeg. Dat ging meestal goed maar vaak ook niet. In mijn vriendenkring is zeker één leeftijdsgenoot dodelijk verongelukt op de bromfiets en zijn er meerder gehavend uit die tijd gekomen. Maar goed van 17 naar 71 lijkt een lange tijd en dat is het ook. In die 54 jaar heb ik zowel privé als werkgerelateerd het nodige meegemaakt. Over dat privé heb ik eerder al het e.e.a. opgeschreven maar over het werkgerelateerde ben ik tot nu toe redelijk stil gebleven. In ruim 44 jaar bij de Amsterdamse politie maak

Hersenspinsels

De tweede nacht in het ziekenhuis slaap ik nog beroerder. Ik kon al moeilijk in slaap komen maar nadat ik rond half 3 bruut gewekt werd door mijn infuuswekker lukte het even helemaal niet meer. Niet zozeer omdat er veel geluiden in op de afdeling waren maar meer doordat mijn hersenen overuren maakten. Van alles gaat er door je hoofd. Het is niet eens piekeren maar meer gewoon van alles. Zo gaan mijn gedachten ook terug naar de avond van mijn opname. Wat mij bezighoudt is het volgende. Men besluit mij op te nemen. Dat zal nodig zijn maar betekend ook iets voor mijn partner. Er is niemand die vraagt of zij het thuis gaat redden. Ik begrijp dat dat niet tot de professionele verantwoordelijkheid van de verpleegkundigen en artsen van het ziekenhuis behoort maar er is natuurlijk ook nog een andere verantwoordelijkheid, gewoon van mens tot mens. Nou is dat bij ons gelukkig anders. Bij ons is bijna altijd iemand thuis. Dat komt door de gekozen woonvorm, het Kangoeroewonen. Maar niet iedereen

De omgekeerde wereld

Ik lig nu ruim 24 uur in het Antonius ziekenhuis in Sneek en vraag me constant af waarom. De aanleiding weet ik wel maar ik voel me niet ziek. Ik heb geen koorts, geen pijn, ben niet misselijk of voel iets anders ongewoons. Ik voel me gewoon niet ziek. Thuis zit mijn liefde en die voelt zich hondsberoerd. Zij heeft last van hartritmestoornissen, hoge bloeddruk, barstende hoofdpijn en wat al niet meer. Niet dat ze van plaats met me wil ruilen maar het blijft vreemd, de omgekeerde wereld. De zieke thuis, de niet zieke in het ziekenhuis! Ik dood de tijd met het versturen en lezen van whats-app berichten, zij licht beroerd op de bank. Ik wandel met mijn infuuspaal door het ziekenhuis en zij strompelt noodzakelijkerwijs naar het toilet. Ik laat me volproppen met antibiotica, zij eet met moeite een bordje bami leeg. Het is een bijzondere ervaring. Gelukkig hebben wij acht jaar geleden gekozen voor een woonvorm waardoor wij niet alleen in een huis wonen. De zoon en schoondochter met hun tw

Als ik mijn ogen sluit

als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld een wereld zonder oorlog een vredige wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld met een ongerepte natuur een natuurrijke wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld met alleen maar lieve mensen een lieve mensen wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld zonder ziekte en zonder zeer zie ik een gezonde wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld zonder hebzucht en zonder haat zie ik een fijne wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld ik denk dan dat het beter is als ik mijn ogen sluit

Een goed bouwjaar

Enige tijd geleden zat ik aan een bar met een man waarvan ik wist dat hij van hetzelfde bouwjaar was als ikzelf. Hoe we er over te spreken kwamen weet ik niet meer maar we hadden het over geboortejaren. Negentientweeënvijftig was een goed bouwjaar zei ik tegen hem. Dat zal zei hij, maar ik zie toch regelmatig mensen met dat bouwjaar in de krant staan met een zwarte rand om hun naam. Mijn moeder deed dat ook. De familieberichten uitpluizen. Veel oudere mensen doen dat. Geen idee waarom ze dat doen. Misschien om te zien wie ze voorgegaan zijn? Zelf ben ik er niet zo van. Ik wil ook niet dat als het met mij zover is dat mijn naam op die manier in de krant komt. Mijn moeder wilde dat ook niet. Komen alleen maar profiteurs op af zei ze dan. Die zien het als een uitje, gezelligheid, koffie en een plak cake gratis en voor niets. Daar komen ze voor. Niet omdat ze mij zo’n fijn mens vonden. Koffie met cake kunnen ze krijgen maar dan moeten ze langskomen als ik nog leef. Veel gezelliger. Maar o

Winterdepressie

E igenlijk kan ik wel zeggen dat ik daar nooit last van heb gehad. Volgens thuisarts.nl zijn de belangrijkste kenmerken van een (winter-)depressie als je het grootste deel van de dag somber bent en je (bijna) nergens meer plezier in hebt. Die situatie moet dan ook nog tenminste twee weken aanhouden. Dit jaar voor het eerst in mijn leven heb ik (een beetje) dat gevoel. Misschien komt het wel omdat het geen echte winter is. Ja, het zijn wel de wintermaanden maar de buitentemperatuur is verre van winters. Veel dagen van de afgelopen maanden vond ik treurige dagen. Geen of weinig zon, veel wind en regen. Geen winter in ieder geval. Omdat het van die treurige dagen zijn kom ik niet toe aan mijn fietstochtjes. Het weer is niet echt uitnodigend. Als het tien graden vriest, mooi helder weer is zonder al te veel wind ga je met plezier naar buiten om te fietsen of te lopen. Eigenlijk kom ik nu alleen buiten om wat boodschappen te doen en dat doe je met dit weertype natuurlijk niet op de fiets ma

Nostalgie

Het is half vier in de ochtend als ik wakker wordt. Geen ongebruikelijke tijd voor mij. Ik lig in mijn warme bedje nog even na te denken over wat er voor de komende dag in de planning staat. Niet veel bijzonders dus daar hoef ik niet vroeg mijn bed voor uit. Buiten is het rond het vriespunt en als ik de berichten in de weerapp mag geloven waait er een scherpe oostenwind die maakt dat het veel kouder aanvoelt. Met de torenhoge energieprijzen is dat voor heel veel mensen niet fijn. Ook wij hebben het stookbeleid enigszins aangepast. De thermostaat een graadje lager en alleen in die ruimtes waar we ook echt verblijven de temperatuur op “aangenaam”. Ik blijf nog even liggen en mijn gedachten gaan zestig jaar terug in de tijd. Ook toen was ik vaak vroeg wakker. Ik slaap samen met mijn twee broers op de zolder van een niet geïsoleerde duplexwoning. Buiten is zo koud dat de bloemen op de ramen staan. Ook op het kleine dakraampje van de niet geïsoleerde zolder. De temperatuur in onze slaap

Oud en Jong

Bijna ieder mens wil oud worden, bijna niemand wil het zijn. Dat geldt zeker ook voor mij. Ouderdom komt met gebreken en dat is nooit leuk. Onder het mom van “hoe ouder, hoe gekker” dan toch maar een mijmering (volgens de dikke Van Dale is dat droefgeestig gepeins) over hoe ik zou willen dat het was (gegaan). Het liefst was ik nu veel jonger dan de zeventig jaren die ik nu tel. Niet zo jong dat je (weer) afhankelijk bent van bijvoorbeeld je ouders maar laten we zeggen een jaar of dertig. Een mens is net zo oud als hij/zij zich voelt en dat is voor mij de meeste dagen ongeveer die leeftijd. In ieder geval aan het begin van de dag dan. Aan het eind van de dag ben ik weer gewoon zo oud als ik werkelijk ben. Maar er zijn ook dagen die ik al oud begin. En eerlijk gezegd lijken dat er steeds meer te worden. Nee, een jaar of dertig is een prima leeftijd. Natuurlijk wel met de kennis en vooral de levenservaring van een zeventig jarige. Dan zou mijn leven er anders uitzien dan het er destijds,

Tijd

Nog niet heel lang geleden schreef ik een kort stukje over druk. Druk is een beleving en dat vind ik nog steeds. Maar dat neemt niet weg dat ik de laatste tijd meer en meer druk ervaar. In mijn beleving is er dus veel, heel veel. Het zal in de eerste plaats aan mijzelf liggen. Ik ben inmiddels zeventig jaar en dan wordt je wellicht minder flexibel. Niet alleen het lijf wordt stijf en stram maar ook de hersens. Daarnaast organiseer ik voor een deel mijn eigen stress. Daar ben ik mij terdege van bewust. Een kort overzicht van de bezigheden van een pensionado: Ik maak muziek in een zangkoor en in een daarvan afgescheiden kleiner zangkoor. Met die koren wordt regelmatig geoefend en soms ook naar optredens toegewerkt. Verder repeteer ik wekelijks met een klein orkest mijn Bugel-vaardigheden. Ontzettend leuk allemaal maar er gaat wel veel tijd in zitten! Ik ben penningmeester van het dorpshuis. Eén keer in de maand een vergadering die ik liever niet bijwoon en de meeste weken een paar keer

Woningnood

Het was nog maar zeven jaar geleden nadat de tweede wereldoorlog was afgelopen. Mijn ouders woonden al een aantal jaren op de zolder bij mijn grootmoeder van moeders kant. Niet echt ruim gehuisvest kun je zeggen, zeker als je weet dat mijn oudere broer daar drie jaar daarvoor ook bij was komen wonen. Twee weken na mijn geboorte kregen mijn ouders een duplexwoning toegewezen. Duplexwoningen leken van buiten op een eengezinswoning maar dan met twee voordeuren. Het was dus een eengezinswoning die was gesplitst in een boven en een benedenwoning. Het doel was deze twee woningdelen, nadat de woningnood was opgelost, zouden worden samengevoegd. Het heeft tot het begin van deze eeuw geduurd voordat dit doel, na een grondige renovatie, werd gerealiseerd. Er was na de tweede wereldoorlog een groot tekort aan woonruimte. De bombardementen hadden daar zeker geen goed aan gedaan. Met het bouwen van duplexwoningen hoopte de overheid iets te doen aan het enorme woningtekort. In de jaren vijftig va

Karin

Vandaag wordt de moeder van mijn kinderen zeventig. Ik kan het me bijna niet voorstellen. Wij waren beiden zestien toen we elkaar op de kermis in Hoofddorp tegenkwamen. Inmiddels vierenvijftig jaar geleden dus. Waar blijft de tijd! In die vierenvijftig jaar is er veel gebeurd. We zijn getrouwd, kregen twee fantastische kinderen en later nog vijf idem kleinkinderen, we hebben veel ruzie gemaakt, gingen vreemd, zijn gescheiden en ook daarna hebben we nog de nodige meningsverschillen moeten overbruggen. In de jaren dat we verliefd, verloofd en getrouwd zijn geweest hebben we gelachen en gehuild. We twijfelden over van alles en nog wat, maar wilden alleen het allerbeste voor onszelf en de kinderen. Maar we waren vooral jong, misschien wel te jong toen we op negentienjarige leeftijd elkaar eeuwige trouw beloofden. Na de scheiding ergens begin jaren tachtig van de vorige eeuw beiden met vallen en opstaan onze eigen weg gegaan. Nieuwe relaties aangegaan en weer verbroken, verhuizen, verhuize

Beleving

Ik heb meer dan 46 jaar full-time gewerkt en 10 jaar daarvan meer dan dat. Naast mijn reguliere baan gaf ik twee en soms drie avonden les aan potentiële medewerkers van de vrijwillige politie. Daarnaast ook nog een gezinsleven, hobby’s, vriendschappen onderhouden en veel sporten. Achteraf gezien lijkt het gekkenwerk maar ik kijk terug op een geweldig leuk, en vaak ook zinvol, werkzaam leven. Je zou kunnen zeggen dat ik van tijd veel te doen had. Nou heb ik mijn medewerkers altijd voorgehouden dat druk een beleving is, dat druk tussen je oren zit. Je hebt veel te doen waarvan je het meeste leuk vindt. Je moet goed plannen om niet te hoeven stressen en ik heb zelden het gevoel gehad dat ik het druk of erger nog te druk had. Sinds een jaar of zeven heb ik geen betaald werk meer. Bij het afscheid werd gezegd dat ik nu kon gaan genieten van mijn welverdiende rust. Ik geniet van elke dag maar van rust is zeker geen sprake. In de eerste plaats hebben wij een groot huis gekocht met een grote

Levenstestament

Ik denk al langere tijd na over het opmaken van een levenstestament en ben enige tijd geleden daar ook voor naar een notaris geweest. Nadenken over wat en hoe je zaken geregeld wilt zien als je het zelf niet meer kan, als je niet meer duidelijk kunt maken wat je wilt, als je wilsonbekwaam bent. Voorwaar geen eenvoudige opgave. Nadenken over wat je zou willen als je ziek wordt. Wil je nog wel behandeld worden en zo ja hoe ver wil je gaan. Wil je, als je hart er mee stopt, gereanimeerd worden en dat soort vragen. De vragen zijn niet leuk en de antwoorden vinden moeilijk. Het hangt van zoveel andere factoren af. Hoe erg is het lijden dat je lijdt, is het leven ook nog een beetje leuk en wie laat je achter. Kortom alles behalve eenvoudig. Moeilijker nog vindt ik de vraag wie vertrouw je het toe over jou lot te beschikken als je het zelf niet meer kan en Heidi het om welke reden ook niet zou kunnen. Zonder twijfel is zij degene die mij het beste kent, weet hoe ik over bepaalde zaken denk

Waar ik woon en wie ik ben

Dit is de titel van een LP van Boudewijn de Groot die ik voor deze mijmering heb gekozen omdat hij als het goed is, alleen over mij gaat....... Waar ik woon is eenvoudig te beantwoorden en dat heb ik ook al eens beschreven in Friesland. Dat is gewoon een feit, een vast gegeven en de mensen die het weten moeten weten het ook. Daar hoef ik dus niet veel woorden aan vuil te maken. Wie ik ben is veel moeilijker te beantwoorden. Oké mijn naam is duidelijk, die draag ik al bijna zeventig jaar met me mee. Maar dat zegt niet echt iets over wie ik ben, tenzij je geloofd in numerologie of een andere occulte stroming. Nee ik ben, net als de meeste mensen, een complex wezen. Ik ben een man en in die hoedanigheid kind, echtgenoot, ex echtgenoot, vader, grootvader, broer, zwager, oom, neef, vriend, collega en wat al niet meer. Allemaal rollen die soms een andere vaardigheid vereisen en mij maken wie ik ben, een complex wezen dat redelijk kan denken en niet mag klagen over de beperkingen die ik zek

Afhankelijk

Ik ben niet echt een handige klusser. Ik kan mij dan ook wel heel veel leukere dingen voorstellen dan klussen. Toch moet er zo af en toe iets gebeuren in en om het huis. Daarvoor ben ik dan vaak afhankelijk van anderen die wel handig genoeg zijn of er hun werk van hebben gemaakt. Die afhankelijkheid vind ik vreselijk. Daar komt bij dat ik familie of vrienden niet graag om hulp vraag. Natuurlijk zullen ze het met liefde doen maar het zit niet in mij om te vragen. Dan rest het inhuren van professionals. Daarvoor moet je dan wel iets dieper in de buidel tasten maar dat doe ik liever dan het anderen te vragen. Maar het inhuren van professionals is voorwaar niet éénvoudig. De mannen en vrouwen hebben het allemaal druk en je komt onder aan de lijst, als ze al iets van zich laten horen. Dat vind ik ook wel zoiets. Er zijn veel professionals waar het woord fatsoen niet voorkomt in hun woordenboek. Ze laten niet van zich horen, zijn telefonisch nauwelijks bereikbaar, reageren niet op e-mails o

Vijftig jaar

Op 1 juli van dit jaar is het vijftig jaar geleden dat mijn loopbaan bij de politie Amsterdam begon. Na een strenge selectie, een medische en psychologische keuring en een uitgebreid antecedentenonderzoek mocht ik aan de opleiding beginnen. Mijn keuze voor de politie was niet door ideologische overtuigingen ingegeven. Ik had zeker niet de intentie de wereld te verbeteren. Sterker nog ik had er als provinciaal geen idee wat er van een politieman in de grote stad verwacht werd. Nee bij mij was het ingegeven door de militaire dienstplicht. In die tijd was het zo dat als je tot je 27e bij de politie werkte, je vrijgesteld werd van dienstplicht. En dat wilde ik, vrijgesteld worden van achttien of vierentwintig maanden verplicht allemaal dingen doen waarvan je op voorhand al wist dat je ze niet leuk zou vinden. Nee ik was geen pacifist. Op de technische school had ik elektrotechniek (C-stroom) gedaan. Daarna nog mijn tweede en eerste monteurs diploma gehaald (werkend leren) en ik wilde graag

Friesland

Ik woon nu bijna zeven jaar in wat ik de mooiste provincie van Nederland vind en dan ook nog in het mooiste deel van die provincie, de zuid-westhoek van Friesland. Geen dag spijt van de keuze om de drukke randstad te verruilen voor de relatieve rust van het platte land. Relatief omdat rust in jezelf zit en in de kern niet afhankelijk is van de plaats waar je woont of werkt. Ik heb het dan ook nog nooit zo druk gehad. Nou is druk een beleving dus ook dit is te relativeren. Druk met leuke dingen, nuttige dingen en dingen die moeten. Die leuke dingen zijn natuurlijk het leukst, zoals de nuttige dingen het nuttigst zijn en dingen die moeten, ja die moeten alleen maar. De leuke dingen zijn voor mij muziek maken en luisteren , vrienden en familie thuis ontvangen, fietsen in de omgeving en samen met Heidi in huis of de tuin bezig zijn of gewoon bingewatchen . De nuttige dingen zijn, samen met Heidi het huis op orde houden, de administratie bijhouden en om te kunnen koken af en toe naar de

Kangoeroewonen

Op 24 april 2015 kochten wij onze huidige woning. Op 26 juni 2015 was de overdracht bij de notaris. Wij kochten de enigszins vervallen boerderij om daar samen met de zoon (Steffen) en schoondochter (Maaike) van Heidi te gaan “Kangoeroewonen”. Een kangoeroewoning is een huis waar meerdere gezinnen onder één dak wonen. De gezinnen delen (vaak) dezelfde voordeur, maar het duidelijk gescheiden leefruimtes die via de binnenkant te bereiken zijn. Ruim een jaar zijn wij op zoek geweest. Nadat wij ons huis in Zaandam hadden verkocht zijn wij in onze vakantiewoning in Oudemirdum gaan wonen. De meeste spullen die wij niet nodig hadden (meubilair etc) gingen in de opslag. Steffen en Maaike woonden in Heerenveen. De woning waar zij in woonden zou binnen afzienbare tijd gesloopt worden. Er was dus wel sprake van enige druk, al hebben we dat nooit zo gevoeld. Een huis bewonen met meerdere mensen is ingewikkeld. Ieder individu heeft zo zijn/haar eigen wensen, verlangens en het moest natuurlijk ook ge