Mijmeringen

Vandaag is het vijftig jaar geleden dat ik voor het eerst trouwde. Een halve eeuw geleden dus. Waar blijft de tijd. Tweeduizendéénentwintig is ook het haar waarin mijn kinderen zevenenveertig en drieënveertig zijn geworden en ik al weer zes jaar van mijn (pre-)pensioen aan het genieten ben. Dat klinkt allemaal alsof ik heel oud ben maar Metusalem is oud zou mijn moeder gezegd hebben. Metusalem werd volgens de Hebreeuwse bijbel negenhonderdnegenenzestig jaar oud. In dat perspectief ben ik nog piepjong en liggen er nog heel veel jaren voor mij. Hoe het ook zij er is weer een jaar voorbij. Belangrijker nog is dat er weer een jaar voor ons ligt. Dat hoop ik althans. Het jaar waarin ik zeventig hoop te worden. Het jaar ook waarin we Covid-19 hopelijk kunnen beheersen en het oude normaal weer van stal gehaald kan worden.  Als dat laatste bewaarheid wordt kunnen we misschien mijn zeventigste geboortedag groots vieren. Met een barbecue voor familie en vrienden zoals wij die in het pré-Corona t

In de tweede helft van de jaren zestig van de vorige eeuw was ik een opstandige, rebelse puber. Ik spijbelde van school, haalde samen met een klein groepje vrienden allerlei kattenkwaad uit en had regelmatig contact met het lokale gezag. In die tijd had Heemstede nog een heuse bioscoop, Minerva genaamd. Tegen de zijgevel in een smal steegje was een brandtrap aangebracht. De onderste tree een meter of twee van de grond af om te voorkomen dat men het gebouw inklom in plaats van eruit. Op een dag was ik weer eens samen met een vriend bezig met het beklimmen van de brandtrap om via het balkon gratis in de filmzaal terecht te komen. Tijdens deze klimpartij werden wij hinderlijk gestoord door één van Heemstedes gezagsdragers. Wij moesten direct naar beneden komen en kwamen er met een standje vanaf. Een ander contact met de politie was op een nieuwjaarsdag. Het zal 1968 of 1969 geweest zijn toen op oudejaarsavond de grote kerstboom voor het Raadhuis met versiering en al naar beneden was gehaa