Mijmeringen

Nederlanders waren kort na de tweede wereldoorlog nog godvrezende mensen en (dus) trouwe kerkgangers. Er waren meer kerken dan er nu (2021) zijn en er werden er nog bijgebouwd. Inmiddels staat een groot deel van de kerken leeg, is gesloopt of heeft een andere bestemming gekregen. De kerken zitten over het algemeen alleen nog redelijk vol op kerstavond hoewel dat tijdens de Corona pandemie ook weer wat minder is. Godvrezend. Het klinkt niet echt alsof God alleen maar liefde is wat anderen dan weer benadrukken. Moet je bang voor God zijn? Is dat wat het geloof met mensen doet? Voor een deel van de mensheid zeker. In de jaren 50 van de vorige eeuw waarin ik opgroeide zeker ook in de gereformeerde gemeente waar ik als kind deel van uitmaakte.  Voorgangers met donderpreken. Hel en verdoemenis als je niet naar de bijbel leefde. De tien geboden waren heilig. Het geloof was gestoeld op angst, althans zo leek het voor mij als kind zeker. Jaren later kwam ik leeftijdsgenoten tegen die er behoorl

Naarmate je ouder wordt zal het wel vaker gebeuren: Terugdenken, herinneringen ophalen, achterom kijken. De weg achter je is immers langer dan die voor je.  Ik moest vandaag ineens denken aan mijn vroegste jeugd. Wij woonden in een doodlopende straat in het rijke Heemstede. Zelf waren we niet rijk in de zin dat we veel geld hadden maar geluk zit hem in de kleine dingen. En die waren er genoeg.  Wij woonden op een kleine bovenwoning met twee slaapkamers en een zolder. Daar woonden we met z’n vijven, mijn moeder, twee broers en zus. De drie jongens sliepen op zolder, mijn moeder en zus hadden een eigen slaapkamer. Wij wisten niet beter. Anno 2021 is het bijna ondenkbaar dat kinderen niet allemaal een eigen kamer hebben.  Het leven was eenvoudig. Wij waren lid van de gereformeerde kerk en dan ga je op de gereformeerde padvinderij, de gereformeerde jongens of meisjesclub en natuurlijk naar een gereformeerde school. Mijn moeder deed haar boodschappen het liefst zoveel mogelijk bij leden van