Angst

Bijna iedereen wil oud worden, bijna niemand wil het zijn. Daar ben ik geen uitzondering op. Ouderdom komt met gebreken. Zo ook bij mij. Maar dat is niet erg zolang je niet afhankelijk wordt. Afhankelijk zijn/worden lijkt mij vreselijk. 

Maar erger nog lijkt het mij als je op hoge leeftijd alleen over blijft. Dat je partner, broers, zus, neven, nichten, vrienden en vriendinnen allemaal al zijn weggevallen en dat je afhankelijk wordt van de tijd en energie die je kinderen in je willen steken. Ik vrees het ergste.

Ik heb het in mijn leven meerdere keren meegemaakt. Mensen van wie je dacht dat ze je niet in de steek zouden laten maar dat toch deden. Je dacht dat het vrienden waren maar als het er op aankwam........

Ik zal geen limitatieve opsomming geven maar het begon met mijn vader. Toen ik zes jaar was vond hij mij (en mijn broers en zus) niet belangrijk genoeg om te blijven leven. Hij maakte er zelf een eind aan en liet ons in de steek. 

Na mijn scheiding begin jaren tachtig van de vorige eeuw heeft een groot deel van wat wij toen vrienden noemden de kant van mijn ex gekozen. Kennelijk is het niet mogelijk “onpartijdig” te blijven of op z’n minst met beide kanten in contact te blijven. Rationeel gezien waren het kennelijk geen vrienden, emotioneel gezien deed het pijn.

Na het overlijden van mijn tweede vrouw was het helemaal heftig. Niet alleen de meeste vrienden haakten af toen ik een ander leerde kennen, ook het contact met de kinderen van haar bevroor toen ik met mijn huidige vrouw een relatie kreeg. Allemaal omdat ze zo bezorgd waren over de invloed van de keuzes die ik op dat gebied maakte. Met andere woorden we maken ons  zorgen over je dus haken we maar af. Het moet niet gekker worden. Meer dan twintig jaar hadden we lief en leed gedeeld. Ik begrijp die gedachtengang niet. Ik heb die later in een ander verband, en op een ander betrekking hebbend, nog wel vaker gehoord.

Natuurlijk is mijn eigen karakter daar ook debet aan. Ik kan koppig en hard voor mezelf zijn. Ik zal nooit accepteren dat anderen keuzes voor mij maken, wat de consequenties ook zijn.  Dat anderen weten wat goed voor mij is. Je moet er niet aan denken dat je wilsonbekwaam wordt verklaard en je helemaal geen eigen inbreng meer hebt. Dat ze je de regie over je eigen leven hebben afgenomen. Dat is waarschijnlijk wel mijn grootste angst. Als dat ooit gebeurt zal ik degene die daar verantwoordelijk voor zijn nooit vergeven. Ook niet in een volgend leven, als dat er al komt.