Sodom en Gomorra

Mijn eerste jaren in Amsterdam waren niet de makkelijkste maar ik heb ook veel goede herinneringen aan die periode. Ze waren niet makkelijk omdat ik de grote stad zo anders was dan het grote dorp waar ik was opgegroeid en de provinciaalse stad waar ik op school had gezeten. Ik moest vooral ook erg aan de directheid en scherpe tong van de Amsterdammers wennen. Later ben ik dit juist erg gaan waarderen. 

Maar dat valt allemaal in het niet als ik denk aan de ellende die ik door mijn werk te zien kreeg. Er waren dagen bij dat je de meerdere keren de gevolgen van verschrikkelijke ongelukken, heftige branden of schietpartijen zag. Zwaar gewonde mensen die vochten voor hun leven of mensen die dat gevecht verloren hadden. Verslaafden die door een overdosis een verschrikkelijk einde hadden of juist niet en stelend, rovend en prostituerend aan geld moesten komen om hun verslaving te bekostigen. 

De gewelddadige dood van een collega en een enorme hotelbrand met meer dan dertig doden waren daarin de trieste hoogtepunten. Ook zelf  ben ik de eerste jaren niet helemaal ongeschonden doorgekomen. Ik werd door "gestoorde" in mijn buik gestoken en het topje van een van mijn vingers is er door een junk bijna afgebeten. Ik was begin twintig en had daarvoor niet echt iets meegemaakt. 

Het heeft mij in die periode meerdere slapeloze nachten bezorgd. Ook kreeg last van angsten. Ik was jong en nog niet echt, zoals ze dat nu noemen, streetwise. Maar het heeft me ook gemaakt wie ik nu ben. Gepokt en gemazeld door het leven en werken van en in de grote stad. Uiteindelijk heb ik er meer dan vierenveertig jaar uitgehouden en in die jaren een veelvoud van alle ellende gezien maar er ook een veelvoud leuke herinneringen aan overgehouden. 

Mijn werkomgeving was, zeker in die eerste jaren, vooral een mannenwereld waar weinig of geen ruimte was voor emoties. Dat heeft mij niet echt geholpen mijn angsten te overwinnen en het heeft dan ook best lang geduurd voordat ik hier goed mee om kon gaan. Ik leerde me voor alle ellende af te sluiten zonder gevoelloos te worden. 

Ik zocht naar mogelijkheden om mijn wereldje groter te maken dan alleen maar beroepsgenoten. Via de kerk, waar ik toen nog enigszins bij betrokken was, de avondschool en later de school van mijn kinderen, leerde ik mensen uit het onderwijs en de gezondheidszorg kennen en sommigen daarvan werden vrienden. Met name de mensen uit de gezondheidszorg hadden ook te maken met menselijk leed. In die wereld waren er minder mensen met macho gedrag en kon er makkelijker over de dingen die je beleefde worden gesproken. 

Ik ging in die jaren ook nog drie avonden per week naar de avondschool. Ik wilde mijn HAVO diploma halen om op enig moment over te stappen naar het onderwijs. Het werk dat ik nu deed moest ik tot mijn zevenentwintigste volhouden om niet in militaire dienst te hoeven. Dat moest lukken. Daarna de PABO en voor de klas. Dat was wat ik toen wilde maar het is er niet van gekomen. Althans niet op die manier. Vele jaren later, ergens in de tachtiger jaren heb ik jarenlang, naast mijn normale werk, in het beroepsonderwijs gewerkt. En ook met heel veel plezier.

Maar zoals gezegd er waren ook veel goede herinneringen aan de eerste jaren in de grote stad. Het teamgevoel was geweldig al kleefde er ook wel een gevaar in die subcultuur. Door het vuur voor elkaar gaan is goed maar kan ook tot verkeerde dingen leiden. Ik heb beide meegemaakt. Sommige collega's werden vrienden, anderen hield je buiten de deur. Buiten werktijd kwamen we elkaar ook tegen en kon je op ze rekenenen als je hulp nodig had bij bijvoorbeeld een verhuizing of een verbouwing. Met een grote groep collega’s naar dansles gaan, bowlen of gezellig, al dan niet met partners, met elkaar uit eten.

In die periode werden ook mijn kinderen geboren. Dat is zonder twijfel de beste herinnering aan de jaren zeventig in Amsterdam. Maar dat gaf ook wel weer nieuwe zorgen en soms ook angsten. Zo kan ik me herinneren dat ik bij een zoekactie in het Amsterdamse bos naar een vermist meisje van dezelfde leeftijd als mijn dochter dacht, laat mij het maar niet vinden......

Het heeft jaren geduurd voordat ik Amsterdam de mooiste, leukste en gezelligste stad van Nederland ben gaan vinden. Dat vind ik nog steeds en nu kijk ik terug op een geweldige tijd, zeker ook in die eerste jaren in wat ook wel het Sodom en Gomorra van Nederland werd genoemd.