Lady Di

We spreken augustus 1973 als we vanuit Haarlem naar Amsterdam verhuizen. Ik had mijn opleiding afgerond en werd voor een periode van vier maanden gestationeerd in Amsterdam-oost. De oma van mijn vrouw was net overleden en opa kon niet goed voor zichzelf zorgen. Hij kon een plaatsje krijgen in het verzorgingshuis aan de Plantage Middenlaan en maakte daar graag gebruik van. Verzorgingshuizen waren toen nog bejaardenhuizen en je moest redelijk gezond zijn om daar een plaatsje te kunnen krijgen. Een groot verschil met hoe het nu dus is. Om in een verzorgingstehuis te komen moet je nu (bijna) terminaal zijn. 

In die tijd ook mocht de bejaarde in Amsterdam zijn/haar woning nog drie maanden aanhouden als hij/zij in een tehuis ging wonen. Beviel het niet kon je altijd weer naar je eigen vertrouwde plekje terug.

Die drie maanden konden wij mooi in de bovenwoning aan de Beukenweg wonen. De huur was aanzienlijk lager dan wat wij in Haarlem betaalden en ik kon lopend naar het werk. Wat wil een mens nog meer.

Vanuit die kleine tweekamerwoning boven de groenteboer konden we op zoek naar permanente woonruimte. Er zat gezinsuitbreiding aan te komen dus er was sprake van enige urgentie. Maar ook in 1973 was het vinden van woonruimte, zeker in de grote steden, al een enorm probleem. Wachttijden van 30 jaar voor populaire buurten waren eerder regel dan uitzondering. 

Met behulp van meezoekende familie en door bemiddeling van mijn werkgever konden we eind 1973 naar een tweekamerwoning op de tweede etage in Amsterdam-West. Niet echt een populaire buurt dus en ik vond het direct al een vreselijke straat maar met de kleine op komst hadden we niet echt veel keus. Met behulp van familie en vrienden de uitgewoonde woning weer enigszins bewoonbaar gemaakt. Het was een kleine woonkamer aan de achterzijde met uitzicht op de “binnentuin”. Die “binnentuin” leek meer een sloppenwijk. Heel veel slecht onderhouden kleine schuurtjes maar een tuin zou ik het niet willen noemen. De slaapkamer was aan de straatzijde en daartussen een hele kleine tussenkamer zonder direct daglicht dus die mocht niet als kamer meegerekend worden.

Goed en wel ingericht begon het op 2 maart 1974 te rommelen. Het tussenkamertje zonder rechtstreeks daglicht en zonder verwarming was als kinderkamer ingericht. Er kon net een wieg en een commode staan en op weg naar ons bed of van bed naar toilet moest je altijd door dat kamertje lopen. Dat toilet was zo krap dat je zittend de deur niet kon sluiten. Je kon wel een haakje op de deur doen maar er bleef een kier van ongeveer 3 centimeter over die niet kon worden afgesloten. 

Maar goed het was 2 maart en in 1974 waren er nog winters. Het sneeuwde behoorlijk toen de weeën zo krachtig en regelmatig kwamen dat de vroedvrouw gebeld mocht worden. Verloskundigen waren het maar vroedvrouwen werden ze toen nog genoemd. Het circus was begonnen. Klein probleem was dat bij het wroeten door die vrouw bleek dat ons kindje in stuit lag en dat de navelstreng om het nekje zat. Niet bevorderlijk voor de zuurstoftoevoer naar de hersenen dus lichte paniek. 

Met gezwinde spoed naar de vrouwenkliniek van het Wilhelmina Gasthuis. Daar werd een operatiekamer in gereedheid gebracht en werd, met de Keizersnede, een gezonde dochter geboren. Het was 3 maart 1974 en 05.13 uur. Wat ze wel even vergeten waren is de al uren op de gang wachtende vader te informeren. Die werd, nadat hij daarnaar had gevraagd, rond 06.15 uur verteld dat hij een gezonde dochter had en dat ook de moeder het goed leek te hebben doorstaan. De moeder moest nog even bijkomen uit de narcose maar de dochter mocht even worden gezien maar nog niet worden vastgehouden. In 1974 waren er kennelijk nog andere inzichten op dit gebied maar we wisten niet beter.

Nu ik wist dat alles goed gegaan was werd mij aangeraden naar huis te gaan en wat te gaan slapen. Buiten gekomen bleek het nog steeds flink te sneeuwen. Mijn oude eend (2cv) weigerde dienst en dus maar lopend naar huis. Thuisgekomen niets slapen. Eerst de kersverse opa en oma's informeren. Het was een zondagochtend en in die tijd had nog niemand een telefoon naast zijn/haar bed dus voordat er verbinding was..............

Het was een nachtje zonder slaap. Een nachtje van wachten en van stressen maar eindelijk kon ik, als trotse vader van een mooie dochter, gaan slapen.