Music was my first love (and it will be my last)

Het is al weer bijna 60 jaar geleden dat ik als 10-jarig jongetje niets liever wilde dan drummer worden. Ik denk niet dat ik toen de enige was en ook nu zullen er nog veel kinderen zijn die niets liever willen dan dat. Voor mij zat het er niet in. Geld voor een drumstel was er sowieso niet en als het er zou zijn geweest zouden de buren in onze huurwoning zonder twijfel geklaagd hebben over geluidsoverlast.  Ik mocht wel naar de tamboers van het plaatselijk muziekkorps alleen....... dat wilde ook het halve dorp dus daar was geen plaats. 

Geen trommelen dus maar wel een blaasinstrument. Omdat in die tijd Il Silencio van Nini Rosso mijn favoriete plaatje was dat wij via de illegale radiozender Veronica vaak konden horen, leek het mijn moeder wel iets als ik trompet leerde spelen. Zo gezegd zo gedaan. Geen trompet maar een Bugel werd het. Wat zou het. Ze lijken op elkaar en moeten op dezelfde manier bespeeld worden. 

Ik kreeg les van de zoon van onze bejaarde buren en ik vond het nog leuk ook. Wat ik minder vond was de wekelijkse fietstocht naar het huisadres van mijn docent. Hij woonde zes kilometer verderop in een naastgelegen dorp en de kortste route was niet echt een hele leuke. Vooral in de wintermaanden geen feestje.

Toen ik een jaar of 14 was ben ik gestopt. Trompet spelen was niet hip en mijn muzieksmaak was aanzienlijk veranderd. Verbeterd vond ik zelf. 

We spreken over 1966 als ik mijn trompet aan de wilgen hang en verruil voor een gitaar. Van mijn moeder moest ik dan wel les nemen maar dat heeft niet lang geduurd. Klassiek gitaar was niet aan mij besteed. Ik leerde van een vriendje drie akkoorden en dat was in die tijd meer dan genoeg om in een bandje te gaan spelen. 

Samen met wat vriendjes vormde ik mijn eerste groepje dat wij “Missing Link” noemden. We oefenden wekelijks in een garage bij een van de jongens thuis. Ons instrumentarium was allerbelabberdst. Mijn Spaanse gitaar werd voorzien van stalen snaren en werd versterkt door een element in het gat van de klankkast te plaatsen en deze in de  pick-up ingang van een oude buizenradio te pluggen. Zo was de radio mijn versterker. Dat gold ook voor de andere muziekanten. 

Het eerste nummer op ons repertoire was “Gloria” van Them. Drie akkoorden (A,D,E) in het juiste tempo spelen en wij vonden het niet onaardig klinken. Ook nummers als “Baby come back” van de Equals en “Albatros” van Fleetwood Mac stonden op ons lijstje. 

Missing Link was geen lang leven beschoren. Hoe goed we ons best deden en hoe professioneel het instrumentarium op enig moment ook was er ontbrak zeker een een schakel en we hadden stuk voor stuk niet voldoende talent om echt goed en groot te worden. Positieve uitzondering waren misschien de bassist en de drummer maar ook van hen is op Wikipedia weinig of niets terug te vinden.

In de jaren die volgden veel akkoorden bijgeleerd en in verschillende bandjes gespeeld waarvan ik me de namen niet eens meer kan herinneren. Hier en daar in buurthuizen voor een kleine groep leeftijdsgenoten gespeeld maar het leek ondenkbaar dat ik daar ooit mijn brood mee zou kunnen verdienen, al had ik dat toen zeker gewild. Brood alleen was ook niet genoeg geweest. Ik hou best van een goed belegde boterham.

Na mijn trouwen en zeker toen de kinderen kwamen is de gitaar jaren uit mijn leven verdwenen. Heel af en toe werd hij weer ergens teruggevonden maar of er ontbraken snaren of hij was zo vals als een kraai en niet meer te stemmen. 

Begin jaren tachtig van de vorige eeuw toch maar weer eens een gitaar gekocht. Niet met de ambitie in een band te gaan spelen maar gewoon omdat ik muziek in het algemeen en muziek maken in het bijzonder toch wel erg leuk vind. 

Met wat onregelmatige tussenpozen pakte ik de gitaar weer steeds vaker en leerde mijzelf liedjes uit vooral mijn tienertijd. Dat doe ik nog steeds maar nu wel aangevuld met iets recenter repertoire. Meestal alleen en soms met anderen. Met mijn jongere broer die dezelfde passie voor muziek heeft of met wat mensen uit een naastgelegen dorp. Gewoon omdat het leuk is. 

De ambitie om muzikant te worden is wel over. De ambitie om muziek te maken en daar steeds nieuwe uitdagingen in aan te gaan zal niet meer overgaan.