En toen ik…..

Toen ik 18 jaar werd bedacht ik mij al eens dat ik 48 zou zijn bij de eeuwwisseling. Toen ik 18 was gierden de hormonen door mijn verliefde lichaam, was ik politiek geïnteresseerd, geëngageerd en maatschappij kritisch. Ik werd lid van een politieke partij die vooral een programma moest hebben dat haaks stond op het programma van de partij waar de oudere generatie op stemden. Toen ik 18 was, was ik in verzet!!

Tien jaar later was ik 28. Ik had een keurige baan, was getrouwd en had twee (lieve) kinderen. Er was nog steeds interesse voor politiek maar het lidmaatschap van de politieke partij was opgezegd. Niet alleen omdat het programma niet meer volledig strookte met mijn opvattingen maar ook gewoon uit geldgebrek. Er moest bezuinigd worden. Het voeden en kleden van twee kinderen was een dure hobby en er moesten keuzes gemaakt worden. Mijn vrouw was in die jaren actief in de vrouwenbeweging en had geen tijd voor een betaalde baan. Alleenverdiener dus. Al is dat wel een beetje gechargeerd want ik kon het ook alleen maar alleen verdienen omdat zij er was om voor de kinderen te zorgen. Toen ik 28 was waren we arm maar gelukkig.

Toen werd ik 38. Ik was inmiddels 7 jaar gescheiden en we hadden na een heftige strijd een redelijke manier gevonden om met elkaar en de kinderen om te gaan. We kregen beide nieuwe relaties en dat maakte het er voor de kinderen niet altijd makkelijker op. Oude idealen hadden plaats gemaakt voor nieuwe. De muur was gevallen, de koude oorlog was afgelopen, Rusland was geen vijand meer en er werd gewerkt aan het ontmantelen van kernwapens in beide kampen. Politieke partijen verdwenen en er werden nieuwe opgericht. De vredesbeweging ging langzaam over in de milieubeweging, de ontzuiling was in volle gang en ik zocht, net als vele anderen, naar een nieuw evenwicht.

En toen was het zover. Ik was 48 jaar en de eeuwwisseling een feit. De grote voorspelde problemen in de automatisering zijn uitgebleven en de wereld nog steeds niet vergaan. Nederland was 55 jaar bevrijd en deed alleen nog aan oorlog in andere landen. Dat noemen we dan geen oorlog maar vredesmissies. Ik zou me er 30 jaar eerder boos over gemaakt hebben maar 48 is geen 18. Je hebt meer levenservaring en wellicht maakt dat dat je er anders naar gaat kijken. Gelaten bijna. Er is in die 30 jaar die ik beschrijf veel actie gevoerd, gedemonstreerd, gediscussieerd en wat al niet meer maar de wereld is niet echt anders geworden. De eerste sporen van teleurstelling worden merkbaar.

En dan ben je ineens 58 jaar. Nou ja ineens. Ook daar heb ik weer 10 jaar over moeten doen na mijn 48e. In die 10 jaar ben ik wees geworden omdat mijn moeder van ouderdom is overleden en mijn 2e echtgenote is het jaar daarvoor aan kanker is overleden. De kinderen zijn inmiddels wel zo zelfstandig dat ze hun vader niet vaak meer nodig hebben op het werk doen ze niets anders dan reorganiseren. Ik volg het nieuws alleen nog via kranten en het journaal. Kort na het overlijden van mijn 2e vrouw kreeg ik een relatie met mijn huidige echtgenote. Voor een aantal mensen in mijn omgeving was dat te veel van het goede en haakten af. Met andere woorden vrienden bleken toch niet die vrienden te zijn die je hoopt dat ze zijn. Maar ook voor de familie van mijn overleden echtgenoot was het te veel, te snel. Gelukkig kwamen daar weer anderen voor terug. In de aanloop na mijn 58e levensjaar heb ik ook besloten mijn opleiding te staken. Ik had er de tijd en energie niet meer voor.

En dan is het (bijna 2020). Het jaar waarin ik 68 hoop te worden. Over maatschappij en politiek praat ik alleen nog in huiselijke kring. Ik lees nog steeds graag de krant of een opinieblad, kijk dagelijks naar het journaal maar merk dat ik me niet meer zo betrokken voel bij wat er in de wereld gebeurt. Natuurlijk probeer ik bewust te leven maar dan gaat het vooral over het milieu. Papier, groenafval, plastiek, het wordt allemaal gescheiden. Wat ik op de fiets kan doen doe ik op de fiets, allemaal led-verlichting in huis de vloerverwarming een graadje lager. De bijdrage is klein maar als iedereen dit zou doen……..

Verder zijn we, Heidi en ik, vooral druk met het geluk van onze kinderen en kleinkinderen. We zien ze worstelen en soms dezelfde fouten maken die wij ook gemaakt hebben. Hoe fijn zou het zijn als dit voorkomen kon worden. Of toch niet. Noemen we dit geen (noodzakelijke) groeipijnen? Als je 68 bent is naar alle waarschijnlijkheid je geschiedenis groter dan je toekomst. Terugkijkend zijn er geen zaken waar ik spijt van heb. Wel vind ik sommige zaken “spijtig”. Dat is m.i. iets anders. Maar ook daar kan ik niets aan veranderen dus loslaten dan maar.

De toekomst zal dan kleiner zijn dan het verleden maar ik hoop toch nog wel op een groot aantal jaren in redelijk goede gezondheid. Samen met mijn vrouw genieten van de kleine zaken in het leven, van de kinderen en kleinkinderen, van elkaar.

Natuurlijk is er ook nog iets te wensen. Ik zou het geweldig vinden als zowel op micro- als op macroniveau minder gepolariseerd werd. Als er niet naar het verschil maar naar de overeenkomst gezocht wordt. Men kan andere inzichten hebben, er een andere mening op na houden, een ander of helemaal geen geloof hebben en wat al niet meer maar dat hoeft respect nooit in de weg te staan. Laten we proberen elkaar te begrijpen en niet te (ver-)oordelen. Leven en laten leven. Wat zou het heerlijk zijn als we dat in 2020 kunnen realiseren. 

Eigenlijk zijn die nieuwjaarswensen nog steeds hetzelfde als toen ik 18 werd. Dat lijkt frustrerend maar ik ben een optimist. Ik blijf geloven in een wereld waarin iedereen gelukkig kan zijn.

Ik wens/wij wensen  jullie een geweldig 2020 in goede gezondheid. 

Ruud (en Heidi)