Het slijk der aarde

Ik weet dat ik makkelijk praten heb. Ik heb geen geldzorgen. Ik ben tevreden met wat ik heb en ben niet jaloers op anderen die meer (lijken) te hebben. Dat heb ik ook nooit gehad. Ook niet in de jaren dat elk dubbeltje omgedraaid moest worden voordat hij uitgegeven werd. En geloof mij, ik heb er meer dan eens wakker van gelegen. 

In de jaren dat mijn kinderen klein waren moest ik het alleen verdienen. De moeder van mijn kinderen werkte niet buitenshuis maar zorgde het leeuwendeel van de dag voor de kinderen. Kinderen die ook toen, in de jaren zeventig van de vorige eeuw, geld kostten. Wij hielden aan het eind van de maand meestal dagen over in plaats van geld. Ik was blij als mijn werkgever vroeg of ik een extra dagje wilde werken of wat wilde overwerken. Dat was meer geld en dus meer mogelijkheden.

Ook heb ik jaren zonder auto gezeten en heb ik later een aantal jaren een auto gedeeld met goede vrienden. Wij woonden in een grote stad en een auto in de stad geen noodzaak maar luxe. Maar familie en sommige vrienden woonden niet in de stad en dan was een bezoekje brengen een hele expeditie. 

Armoede zou ik het zeker niet willen noemen maar niemand hoeft mij uit te leggen dat geld handig is en dat veel geld veel mogelijk maakt. Daar heb ik zelf lang genoeg mee moeten worstelen. 

Ik begrijp dus echt wel dat geld hebben handig is. Maar wat ik niet begrijp is dat veel mensen het er altijd maar over moeten hebben. Als ik mensen hoor zeggen dat hij of zij een goede baan heeft dan bedoelen ze meestal dat hij of zij een goedbetaalde baan heeft. Of hij of zij het ook leuk werk vindt en er gelukkig van wordt doet dan even niet zoveel ter zake.

Als er ergens een paar euro neer verdiend kan worden dan stapt men vaak makkelijk over naar een andere werkgever. En daarna dan maar klagen hoe vervelend dat werk allemaal is. Het internet wordt urenlang afgestruind  om een bepaald product een paar euro goedkoper te krijgen terwijl de lokale verkoper  failliet gaat. Goedkoop kan uiteindelijk ook duurkoop zijn.

En dan gaat het vaak ook nog over anderen. Hoe kan het zijn dat zij wel die grote auto kunnen kopen, waarom hebben zij nu een nieuwe keuken nodig en hoe zouden zijnde bank belazerd hebben om de financiering van dat veel te dure huis rond te krijgen. Waar doen ze het allemaal van?  Afgunst en jaloezie denk ik dan. Wees tevreden met wat je hebt. Want tevreden zijn is naar mijn idee gelijk aan gelukkig zijn. 

Dromen mag natuurlijk altijd. De kans dat je een grote prijs wint is klein. Kleiner dan de kans om in je leven twee keer door de bliksem getroffen te worden. Meedoen is niet verkeerd maar ik hoorde ooit een “geslaagd” zakenman zeggen dat geld zeker gelukkig maakt maar dat het verlangen naar geld ongelukkig maakt. En dat is wat veel mensen doen, verlangen naar. Voor mij is die zakenman niet geslaagd omdat hij veel geld heeft verdiend, maar meer om zijn “wijze” woorden.