Generatiekloof

Misschien is het een generatiekloof maar zelf heb ik zo mijn twijfels. Ik denk meer dat het gaat om fundamentele verschillen over normen en waarden, ethiek, fatsoen, politieke voorkeur en wat al niet meer. Dat heeft niets met generaties te maken, dat zijn gewoon verschillen in denken en doen, los van leeftijd. 

Zeker, ik kom uit een Calvinistisch nest en dat heeft zonder twijfel zijn sporen nagelaten. Dat zit mij soms behoorlijk in de weg, daar kan ik zelfs erg veel last van hebben. Aan de andere kant vind ik van mijzelf dat ik mijn hele leven al redelijk progressief ben in denken en doen. Progressiever dan de meeste mensen in mijn directe omgeving in ieder geval. Dat maakt dat ik soms in een spagaat terecht kom, dat ik alleen sta in mijn opvattingen, dat het vaak discussies uitlokt en dat ik meestal maar weinig begrip voor mijn standpunten en opvattingen mag ervaren.

Ik ben van de na-oorlogse generatie en die werd als eerste groep de generatiekloof verweten. Mijn generatie heeft zich met hand en tand verzet tegen de toen geldende opvattingen over kerk en staat, ongelijkheid en de feodale samenleving. Die strijd is in eerste instantie vooral op straat gevoerd d.m.v. acties en demonstraties. Later vertaalde zich dat in de groei van de progressieve politieke partijen, de opkomst van nieuwe progressieve politieke partijen en veel, heel veel actiegroepen. Ik ben actief lid van een politieke partij geweest maar was niet iemand die de barricades opging. 

Ook in mijn werk heb ik vaak ervaren dat ik anders dacht dan de meeste collega’s. De politie stond en staat niet echt bekend als een organisatie die erg vooruitstrevend is. Als gevolg hiervan worden (en werden) vooral mensen aangenomen die gezagsgetrouw en volgzaam zijn. Dat zijn niet mijn twee sterkste karaktereigenschappen en dus ook hier vaak in een spagaat.

Ik zal de laatste zijn die beweerd dat ik of dat mijn generatie alleen maar goed heeft gedaan. Zeker er zijn fouten gemaakt, ik heb fouten gemaakt. Fouten in de opvoeding van mijn kinderen, inschattingsfouten bij het uitrollen van idealistische denkbeelden en wat al niet meer. Ooit had ik, had een groot deel van mijn generatie, het idee dat de wereld en daarin de Nederlandse samenleving beter zou kunnen. Dat er meer gelijkheid zou kunnen zijn, minder armoede, beter onderwijs, betere gezondheidszorg. Kortom dat het een feest zou zijn om in een samenleving als de onze te mogen leven. 

Ik vind het dan ook triest dat ik na vijftig jaar moet constateren dat een groot deel van de inwoners van ons land dit niet zo wil. Ik weet het, dat is democratie maar daarom mag ik het nog wel betreuren. Ik zie dat veel van onze kinderen zijn verworden tot mensen die hun gedrag en handelen laten bepalen door dat waar hij of zij het meeste voordeel uit kan halen. Een land vol opportunisten dus. We leven samen in een land maar in mijn optiek is het geen samenleving meer.

Dit maakt dat ik me soms somber en verdrietig voel. Dat ik me niet altijd thuis voel in mijn eigen leef- en belevingswereld,  dat ik me niet meer herken in het Nederland dat ik zo graag had gezien. 

Maar er is heel veel dat het leven de moeite waard maakt. Ikzelf heb niets te klagen. Een lieve vrouw, redelijk gezond, geen financiële zorgen en alles wat ik mij maar wensen kan. 

Ondanks de verschillen van opvattingen over alles wat voor mij belangrijk is, hou ik van mijn kinderen en mijn cadeau-kinderen. Maar stiekem hoop ik dat te zijner tijd de kleinkinderen zich weer gaan verzetten tegen de mede door hun ouders gecreëerde egoïstische, egocentrische “samenleving”. 

Dat de kleinkinderen de barricades opgaan voor een samenleving waarin je jezelf kunt zijn zonder anderen te benadelen of pijn te doen. Een samenleving waarin geen armoede is, waar iedereen gelijk is en ook zo wordt behandeld. Ongeacht geslacht, afkomst, geloof, seksuele geaardheid of politieke voorkeur.  Een samenleving waarin we ons verantwoordelijk voelen voor elkaar, waar we de mensen die minder geluk hebben in het leven bijstaan waar mogelijk en nodig is. 

Ik realiseer me dat ik in dit stukje soms generaliseer. Zo is het niet bedoeld. Ik weet dat er in elke generatie mensen zijn die geen opportunist  zijn. 

Ik vind dat er ruimte moet zijn voor verschillende opvattingen en dat daar ook naar geluisterd moet worden. Voorwaarde is wat mij betreft wel met wederzijds respect. En dat laatste past niet (altijd) bij opportunisten.