Levenstestament

Ik denk al langere tijd na over het opmaken van een levenstestament en ben enige tijd geleden daar ook voor naar een notaris geweest. Nadenken over wat en hoe je zaken geregeld wilt zien als je het zelf niet meer kan, als je niet meer duidelijk kunt maken wat je wilt, als je wilsonbekwaam bent.

Voorwaar geen eenvoudige opgave. Nadenken over wat je zou willen als je ziek wordt. Wil je nog wel behandeld worden en zo ja hoe ver wil je gaan. Wil je, als je hart er mee stopt,  gereanimeerd worden en dat soort vragen. 

De vragen zijn niet leuk en de antwoorden vinden moeilijk. Het hangt van zoveel andere factoren af. Hoe erg is het lijden dat je lijdt, is het leven ook nog een beetje leuk en wie laat je achter. Kortom alles behalve eenvoudig. 

Moeilijker nog vindt ik de vraag wie vertrouw je het toe over jou lot te beschikken als je het zelf niet meer kan en Heidi het om welke reden ook niet zou kunnen. Zonder twijfel is zij degene die mij het beste kent, weet hoe ik over bepaalde zaken denk en wat ik wel of niet zou willen. Zij is dus zonder twijfel de eerstaangewezen persoon hierover te beslissen.

Maar in een levenstestament is het verstandig om naast je directe partner nog één of misschien zelfs twee mensen aan te wijzen die dergelijke beslissingen in voorkomende gevallen mogen nemen. Dan gaat het niet alleen over zaken van ziekte en gezondheid maar ook over je financiële beslommeringen in de meest brede zin.

Het is een kwestie van vertrouwen. Wie vertrouw je het toe. Wie kent je goed genoeg om te weten wat je wel of niet zou willen. Wie weet of je, ook als er geen uitzicht op volledig herstel is, nog wel die zware behandeling wilt ondergaan alleen omdat het levensverlengend is. Wie kent je goed genoeg om te weten of je wel of niet gereanimeerd wil worden. Wie kent je goed genoeg om te weten hoe je denkt over euthanasie. 

Maar ook wie vertrouw je je geldzaken toe. Wie mag er beslissen als het gaat om het versneld aflossen van de hypotheek, de verkoop van het huis, over de aan- of verkoop van een auto of over schenkingen aan kinderen, kleinkinderen of goede doelen. 

Daarover nadenkend moet ik constateren dat er in mijn familie- en vriendenkring niet heel erg veel mensen zijn die ik dit zou toevertrouwen. Ze zijn er zeker maar op één hand te tellen. En als het om het hele pakket gaat is de keus nog beperkter.

Ik weet dus wel een paar mensen die ik zou kunnen benaderen met de vraag of zij in voorkomende gevallen over mijn levenslot zouden willen beslissen. Mensen die mij goed genoeg kennen om te weten wat ik wil. Ik ken er ook die ik mijn financiën zou toevertrouwen. Maar de groep die beide zou kunnen is heel klein.

De volgende vraag is natuurlijk of ze het wel zouden willen. Je scheept ze met een behoorlijke verantwoordelijkheid op en er kan altijd gedoe van komen. Dat anderen in mijn omgeving van mening zijn dat ik het toch anders had gewild. Kortom, geen leuke klus dus.

Als je dit lezend denkt dat je mij goed genoeg kent om hierin iets te kunnen beteken hoor ik het graag. Dan kunnen we het er eens op een rustig moment uitgebreid over hebben.