Karin

Vandaag wordt de moeder van mijn kinderen zeventig. Ik kan het me bijna niet voorstellen. Wij waren beiden zestien toen we elkaar op de kermis in Hoofddorp tegenkwamen. Inmiddels vierenvijftig jaar geleden dus. Waar blijft de tijd!

In die vierenvijftig jaar is er veel gebeurd. We zijn getrouwd, kregen twee fantastische kinderen en later nog vijf idem kleinkinderen, we hebben veel ruzie gemaakt, gingen vreemd, zijn gescheiden en ook daarna hebben we nog de nodige meningsverschillen moeten overbruggen.

In de jaren dat we verliefd, verloofd en getrouwd zijn geweest hebben we gelachen en gehuild. We twijfelden over van alles en nog wat, maar wilden alleen het allerbeste voor onszelf en de kinderen. Maar we waren vooral jong, misschien wel te jong toen we op negentienjarige leeftijd elkaar eeuwige trouw beloofden. 

Na de scheiding ergens begin jaren tachtig van de vorige eeuw beiden met vallen en opstaan onze eigen weg gegaan. Nieuwe relaties aangegaan en weer verbroken, verhuizen, verhuizen  en nog een keer verhuizen, over de kinderen praten en soms ook weer van mening verschillen over opvoeden, schoolkeuzes en wat al niet meer.

Maar wat ons ook nu nog, na zoveel jaren bindt zijn de kinderen. Daardoor blijven we verbonden, hoezeer we ook van mening mogen verschillen over van alles en nog wat. Dat blijft zo tot de dood er op volgt.

Geloof het of niet maar ik ben blij dat je het gehaald hebt, die zeventig bedoel ik. Ik wil je dan ook van harte feliciteren met het bereiken van die mijlpaal. Ik moet het nog zien te halen. Fijne dag met degene die je lief zijn!