Mijmeringen

De tweede nacht in het ziekenhuis slaap ik nog beroerder. Ik kon al moeilijk in slaap komen maar nadat ik rond half 3 bruut gewekt werd door mijn infuuswekker lukte het even helemaal niet meer. Niet zozeer omdat er veel geluiden in op de afdeling waren maar meer doordat mijn hersenen overuren maakten.  Van alles gaat er door je hoofd. Het is niet eens piekeren maar meer gewoon van alles. Zo gaan mijn gedachten ook terug naar de avond van mijn opname. Wat mij bezighoudt is het volgende. Men besluit mij op te nemen. Dat zal nodig zijn maar betekend ook iets voor mijn partner. Er is niemand die vraagt of zij het thuis gaat redden. Ik begrijp dat dat niet tot de professionele verantwoordelijkheid  van de verpleegkundigen en artsen van het ziekenhuis behoort maar er is natuurlijk ook nog een andere verantwoordelijkheid, gewoon van mens tot mens. Nou is dat bij ons gelukkig anders. Bij ons is bijna altijd iemand thuis. Dat komt door de gekozen woonvorm, het Kangoeroewonen. Maar niet...

  Ik lig nu ruim 24 uur in het Antonius ziekenhuis in Sneek en vraag me constant af waarom. De aanleiding weet ik wel maar ik voel me niet ziek. Ik heb geen koorts, geen pijn, ben niet misselijk of voel iets anders ongewoons. Ik voel me gewoon niet ziek.  Thuis zit mijn liefde en die voelt zich hondsberoerd. Zij heeft last van hartritmestoornissen, hoge bloeddruk, barstende hoofdpijn en wat al niet meer. Niet dat ze van plaats met me wil ruilen maar het blijft vreemd, de omgekeerde wereld. De zieke thuis, de niet zieke in het ziekenhuis! Ik dood de tijd met het versturen en lezen van whats-app berichten, zij licht beroerd op de bank. Ik wandel met mijn infuuspaal door het ziekenhuis en zij strompelt noodzakelijkerwijs naar het toilet. Ik laat me volproppen met antibiotica, zij eet met moeite een bordje bami leeg. Het is een bijzondere ervaring. Gelukkig hebben wij acht jaar geleden gekozen voor een woonvorm waardoor wij niet alleen in een huis wonen. De zoon en schoondochter m...