Jelle

Gistermiddag samen met Heidi naar het afscheid van Jelle Gerlofsma geweest. Jelle was een volle neef. Zijn moeder en mijn vader waren zus en broer. 

De afscheidsdienst en de daaraan voorafgaande condoleance werd gehouden in het dorpshuis van Achlum. Zowel de condoleance als de afscheidsdienst werden goed bezocht. Ik ben slecht in het schatten van het aantal mensen maar het zouden er zomaar 75 tot 100 geweest kunnen zijn. De familie is hecht en ook veel dorpsgenoten zullen aanwezig geweest zijn. Jelle heeft meer dan 50 jaar in Achlum gewoond. Achlum is een dorp met rond de 600 inwoners. 

De familie had er voor gekozen om geen sprekers het woord te geven maar om de uitvaartleidster te laten vertellen over het leven van Jelle. Natuurlijk hadden de weduwe van Jelle, zijn kinderen, zijn kleinkinderen, zijn broer en zussen haar wel gevoed met de verhalen uit een leven dat helaas maar 75 jaar mocht duren. 

De uitvaartleidster vertelde over zijn jeugd in Arum, zijn opleiding, zijn eerste ontmoeting met Hannie, de vrouw met wie hij 54 jaar getrouwd is geweest, over de liefde voor zijn kinderen en later zijn kleinkinderen, over zijn werkzame leven, over zijn hobby’s en de liefde voor muziek. Er werden prachtige herinneringen opgehaald van de vakanties die veelal gewoon in eigen land werden gevierd. Jelle was een echt familiemens. 

De verhalen werden afgewisseld met mooie muziek. Het viel mij op hoe zijn muzieksmaak overeenkomt met die van mij. Ferré Grignard (Ring Ring), Boudewijn de Groot (Avond), Leonard Cohen (Hey, Thats no Way to Say Goodbay),  Die Twa (Fûgels) en nog wat muziek dat mij minder bekend voorkwam maar wel met prachtige voor deze trieste gebeurtenis passende teksten.

Jelle was familie  maar eigenlijk hebben wij elkaar niet echt gekend. Dat kan ik alleen mijzelf verwijten. Op de één of andere manier is het contact met die kant van de familie altijd beperkt gebleven. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het op jonge leeftijd overlijden van mijn vader en de relatief grote afstand die er tussen onze leefgebieden was.

Maar als we elkaar zien en spreken is het altijd goed. Onze aanwezigheid werd zeer gewaardeerd en de reacties waren bijzonder hartelijk, belangstellend en spontaan. Na afloop nog enige tijd met zijn zussen (onze nichtjes), hun partners en een aantal van hun kinderen (achternichtjes)  gesproken en herinneringen opgehaald. Dat zouden we vaker moeten doen maar dan liever niet op dit soort gelegenheden.