Tien jaar

Zo lang is het al weer geleden dat wij vanuit Zaandam naar Friesland zijn vertrokken. Het waarom naar Friesland is divers. Heidi wilde heel graag uit de hectiek van de randstad weg en ikzelf had al van jongs af aan een grote voorliefde voor de geboorteprovincie van mijn vader. Gekscherend zei ik wel eens dat ik na mijn pensioen in een vrijstaand huisje wilde wonen waar ik ruim uitzicht had en waar aan de horizon alleen bomen en een kerktoren zichtbaar waren. Uiteindelijk is dat redelijk gelukt. Maar voor het zover was stroomde er nog wel het nodige water door de Amstel en de Luts. 

Er waren ook meer praktische redenen waarom wij naar het hoge noorden wilden vertrekken. Steffen, de zoon van Heidi, woonde met zijn vriendin Maaike in Heerenveen en moesten binnen afzienbare tijd uit hun huurhuis omdat dat gesloopt zou worden. Op enig moment ontstond het idee om gezamenlijk iets te kopen. Dan konden zij later, als wij oud en seniel zouden zijn, voor ons zorgen. Het idee van Kangoeroewonen was geboren. 

Het was zeker niet zo dat we direct razend enthousiast naar een geschikt onderkomen zijn gaan zoeken. Er gingen nog wel een aantal maanden overheen voordat het onderwerp opnieuw ter tafel kwam. Maar toen werden de plannen dan ook serieus. Wij zouden ons huis in Zaandam te koop zetten en als het verkocht was naar ons vakantiehuisje in Oudemirdum verhuizen. Dan konden we rustig zoeken naar een voor dubbele bewoning geschikt pand.

In de aanloop naar de verhuizing al flink opgeruimd. De kringloopwinkel hebben wij overladen met honderden boeken, potten, pannen en andere huisraad die we niet mee konden of wilden nemen. Een groot deel van onze inboedel moest worden opgeslagen omdat het huisje in Oudemirdum volledig ingericht was. Dus de verhuisploeg, bestaande uit familie en vrienden, in tweeën opgesplitst. Eén ploeg naar Oudemirdum en één ploeg naar Heerenveen waar wij opslagruimte hadden gehuurd.

Van de gemeente kregen wij toestemming om gedurende onze zoektocht naar geschikt onderkomen permanent in ons vakantiehuisje te wonen. Op zoek dus maar naar wat en waar? Als je met z’n tweeën een huis wilt kopen kan het al lastig zijn iets te vinden waar je beide enthousiast over bent, met z’n vieren is het zeker niet eenvoudiger. Om het proces een beetje te stroomlijnen heeft ieder voor zich een aantal wensen benoemd. Voor mij was dat het vrijstaand moest zijn en dat het geschikt of geschikt te maken was voor dubbele bewoning met voldoende privacy voor beide stellen. Natuurlijk het liefst met het uitzicht op de bomen en de kerktoren als eerder beschreven maar vooral ook betaalbaar en in een mooie omgeving. Het zou ook handig zijn als ik in een aanvaardbare reistijd naar Amsterdam kon komen. Ik moest nog een paar jaar werken dus dat zou wel prettig zijn.

Zo heeft ieder voor zich wensen/eisen geformuleerd. Die wensen over elkaar gelegd en gekeken naar de overeenkomsten. Het zou een hele toer worden om aan ieders wensen te voldoen maar de zoektocht kon beginnen.

Bijna een jaar heeft het geduurd. Heel veel huizen gezien. De meeste op Funda en een aantal op locatie met of zonder makelaar. Er waren veel redenen waarom het niks werd. Het was te klein. Het was te groot. Het was niet geschikt of geschikt te maken. Er zat te veel asbest in. Het was te duur. De plek was niet leuk. Eén, twee of drie van ons vonden het niks. Kortom, geen eenvoudige zoektocht. 

Maar op een vrijdagochtend ergens in april 2015 zag ik op Funda een nieuw object dat mij wel wat leek en ook nog geschikt was voor dubbele bewoning. Ook Heidi leek het wel wat dus de anderen op de advertentie gewezen. Maaike en Steffen vonden het zeker de moeite waard om een bezichtiging aan te vragen. Uit ervaring wisten we dat je er beter geen gras over kon laten groeien dus zo vroeg mogelijk de verkopende makelaar gebeld en nog dezelfde dag hebben wij de woonboerderij bekeken. Steffen kon niet mee maar is later die dag gaan kijken en heeft met een buurman over de boerderij gesproken en was, net als wij, enthousiast! 

Vrijdags dus gekeken. Zaterdag en zondag alle voor- en nadelen afgewogen en een aannemer naar de dakconstructie laten kijken. Je hoefde geen bouwkunde gestudeerd te hebben om te zien dat er iets aan het dak gedaan moest worden. Het dak was niks maar de constructie was goed. Daar hoefden wij het niet om te laten.

Maandags ons eerste bod gedaan dat direct werd geaccepteerd. Dinsdags was het van ons en kon het avontuur van en op de niksmeerhoeve beginnen. Op 17 juli 2015 zijn uit ons vakantiehuisje getrokken en hebben we ons hebben en houwen overgebracht naar de nieuwe bestemming. 

De dag van de verhuizing naar de niksmeerhoeve werd overschaduwd door het trieste bericht van Trudi dat Werner was overleden. Werner was een fantastisch mens, met de nadruk op mens. Een markante persoonlijkheid, intelligent, innemend, sociaal en gedreven. Ik heb veel met hem gediscussieerd, gelachen, gehuild maar ik heb vooral veel van hem geleerd. Hij kwam in mijn leven in een voor mij lastige periode en heeft mij, samen met Trudi, onvoorwaardelijk gesteund.

Werner op deze dag van het jaar denk ik aan jou. Net als op heel veel andere dagen. Wat zou het fijn zijn als je even bij ons op de niksmeerhoeve kon komen kijken. Je zou de door ons gekozen woonvorm zeker mooi vinden. Als we het nog eens over politiek zouden kunnen hebben. Wat zou je de verrechtsing in eigen land en Europa vervloeken. Maar het zou je ook weer strijdbaar maken.  Strijdbaarheid die ik in je kinderen terug zie. Jij bent niet dood. Dood ben je pas als je bent vergeten. En vergeten ben je zeker niet!