Waar ik woon en wie ik ben

Dit is de titel van een LP van Boudewijn de Groot die ik voor deze mijmering heb gekozen omdat hij als het goed is, alleen over mij gaat.......

Waar ik woon is eenvoudig te beantwoorden en dat heb ik ook al eens beschreven in Friesland. Dat is gewoon een feit, een vast gegeven en de mensen die het weten moeten weten het ook. Daar hoef ik dus niet veel woorden aan vuil te maken.

Wie ik ben is veel moeilijker te beantwoorden. Oké mijn naam is duidelijk, die draag ik al bijna zeventig jaar met me mee. Maar dat zegt niet echt iets over wie ik ben, tenzij je geloofd in numerologie of een andere occulte stroming. Nee ik ben, net als de meeste mensen, een complex wezen. 

Ik ben een man en in die hoedanigheid kind, echtgenoot, ex echtgenoot, vader, grootvader, broer, zwager, oom, neef, vriend, collega en wat al niet meer. Allemaal rollen die soms een andere vaardigheid vereisen en mij maken wie ik ben, een complex wezen dat redelijk kan denken en niet mag klagen over de beperkingen die ik zeker ook heb.

Van alle rollen die ik hierboven heb genoemd ben ik het liefst echtgenoot en (groot)vader. Natuurlijk ben ik in de meeste van die andere Ruuds ook vaak gelukkig maar thuis voel ik me toch het meest op mijn gemak. Het is niet zo dat ik bij die andere rollen buiten mijn comfort zone begeef, zeker niet. Ook daar heb ik het gevoel dat ik mijzelf kan zijn. Maar wat is dat dan mijzelf zijn?

Ik ben mijzelf als ik niet hoef te doen alsof, als ik geen blad voor mijn mond hoef te nemen, als ik mag zeggen wat ik denk en voel zonder dat ik er op welke manier dan ook op aangekeken wordt. Waar ik dan wel weer moeite mee heb is te zeggen wat ik voel. Het is sowieso moeilijk je gevoel onder woorden te brengen maar als ik al zou weten hoe dat te doen vind ik het toch nog steeds heel lastig. 

Ooit heb ik tijdens een opleiding mijn eigen begrafenisrede moeten schrijven. Daarin moest je aangeven wat je wilde dat je partner, je kinderen en je collega's over je zouden zeggen tijdens je uitvaart. Met andere woorden je moest opschrijven wat je voor die anderen wilde zijn, wie je zelf wilde zijn.

Na het schrijven moest je die rede dan voor de groep houden. Voorwaar geen eenvoudige opgave die ook menig collega cursist deed breken.

Ik weet niet meer wat ik destijds heb opgeschreven. De rede is zoekgeraakt en dus kan ik hem niet meer voorleggen aan de mensen die mij lief zijn. Wat ik wel weet is dat ik er niet op alle fronten in ben geslaagd te worden wat ik had gewild.

Met name in de rollen die ik het liefst vervul ben ik tekort geschoten en doe ik dat waarschijnlijk nog steeds. Vader en grootvader zijn is misschien ook wel de moeilijkste van alle rollen. Dat is natuurlijk geen excuus maar dit had ik graag anders gezien. 

Ook geen excuus is dat ik in mijn jeugd niet alles als vanzelfsprekend heb meegekregen. Mijn vader is overleden toen ik zes jaar was en mijn moeder heeft alles in het werk gesteld om het beste voor ons te doen maar zij was niet echt iemand die met haar gevoel te koop liep. Mijn rolmodellen waren er dus niet of niet ideaal. Maar goed, bij wie is dat wel ideaaal?

Maar zoals gezegd is ook dat geen excuus. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn doen en laten. Ik heb de meeste keuzes met het volle verstand gemaakt maar achteraf gezien had en soms anders gemoeten, had ik het anders gewild. Eerder schreef ik al eens dat ik nergens spijt van heb. Misschien behoeft dat toch een kleine nuance.

Bij deze wil ik dan ook iedereen die ik tekort gedaan heb, of die het gevoel heeft dat ik hem/haar tekort gedaan heb, zeggen dat het mij spijt. Ik heb dit zeker niet gewild, maar het is wie ik ben en gedane zaken nemen geen keer.