Mijmeringen

De gedachte dat iets nooit meer zal gebeuren is een vreemde gedachte. Zelf zeg ik altijd dat je nooit nooit moet zeggen. Toch zijn er gebeurtenissen die, in mijn leven, nooit meer zullen gebeuren. Welke gebeurtenissen dat dan zijn? Teveel om op te noemen. Ik noem er een paar. Ik zal nooit meer een halve marathon lopen, nooit meer een kilometer zwemmen of een andere fysieke inspanning van formaat leveren. Ik kan mijn vader en moeder nooit meer iets vragen. Ik zal nooit meer vader worden en ik hoef ook nooit meer betaald werk te verrichten. Zo zijn er tal van zaken die ik nooit meer zal doen.  Er zijn ook zaken die misschien nog wel zouden kunnen, maar die ik nooit meer wil laten gebeuren. Ik wil nooit meer verhuizen, nooit meer trouwen, nooit meer ergens spijt van hebben, nooit meer ruziën over wat dan ook. Ook wil ik me nooit meer druk maken over wat er in de wereld om mij heen allemaal mis gaat. Als de mensheid zichzelf wil vernietigen, mijn zegen heeft ze.  Ik zal dit allema...

Na de periode aan het opleidingsposthuis werd ik op een dienstgroep aan het politiebureau Leidseplein geplaatst. Ook daar werd ik in mijn eerste periode aan een mentor gekoppeld. Er waren 8 dienstgroepen. Op een dienstgroep zaten in die tijd ongeveer 10 of 12 politie-collega’s, de vrouwen waren in die tijd nog sterk ondervertegenwoordigd. Op mijn dienstgroep was slechts een vrouw werkzaam. Later, in de tweede helft van de jaren zeventig zou dit aantal vrouwen langzaamaan veranderen. Het verzorgingsgebied van het bureau Leidseplein was divers. Het leukst vond ik zelf de uitgaansgebieden rond het Leidseplein en het Rembrandtplein, maar ook een belangrijk deel van de Jordaan behoorde tot ons gebied net als de Kinkerbuurt, de Vondelparkbuurt en delen van de Amsterdamse grachten, het oude stadhuis, het Rokin, de Overtoomse buurt. Mijn eerste opdracht was het inventariseren van de bloembakken op de openbare weg in de Jordaan. Begin jaren 70 van de vorige eeuw was het parkeren in de meest ...

Vreemd genoeg weet ik me van mijn drie maanden aan het opleidingsposthuis niet heel veel leermomenten te herinneren. Mijn mentor was een ambitieuze politieman die als extraneus aan de politieacademie verbonden was en gelijktijdig een rechtenstudie deed. Het mentorschap was kennelijk de beste manier om die twee studies met werken te combineren.   Het opleidingsposthuis waar ik werd geplaatst stond aan het Van Beunigenplein in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt. In die vroege 70-tiger jaren een volksbuurt pur sang met bewoners die niet echt pro politie waren. Jaren later groeide deze buurt uit tot een een enorm krakersbolwerk en kreeg het gebouw een andere bestemming. Weer later is het gebouw afgebrand. Het vermoeden is dat het door de jeugd uit die buurt is aangestoken, maar dat is nooit bewezen. Wat ik mij vooral kan herinneren uit die tijd zijn de zaken die anno nu niet meer zouden kunnen. Daarover later meer. Mijn eerste stappen door de Staatsliedenbuurt vond ik spannend. Met mi...

Na de basis-politieopleiding te hebben afgerond, moest ik naar de opleiding van de Mobiele Eenheid. Om ingezet te kunnen worden bij grotere evenementen, rellen en dergelijke. In die tijd (1973) was de politie een redelijk militaristische organisatie.  Er werd aan de studenten in opleiding niet gevraagd of ze iets wel of niet zouden willen.  Vrouwen waren nog sterk ondervertegenwoordigd in de politieorganisatie. De enkeling die er wel rondliep mocht zeker niet naar de opleiding voor ME'er. Anno 2025 is dat gelukkig wel anders. Vrouwen zijn in dat opzicht gelijkgesteld.  De ME-periode bestond in eerste instantie uit twee delen en dan nog een derde deel. De eerste drie maanden hadden we vooral les in van alles en nog wat en daarna volgende een maand van 'paraat' zijn. Dat paraat zijn betekende dat je moest 24/7 beschikbaar zijn voor eventuele klussen, beter gezegd voor de calamiteiten in de stad en soms ook elders in het land.  Calamiteiten waren o.a. voetbalw...

Eerder is mij al eens gevraagd, om te verhalen over de 44 jaar die ik bij de Amsterdamse Hermandad heb doorgebracht. Hoewel sommige verhalen zich al tientallen jaren geleden afspeelden, heb ik toch te maken met de privacy van de betrokkenen en in sommige gevallen met mijn geheimhoudingsplicht. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen en dan zien we wel wat er van komt. Achttien was ik toen ik in 1971 een handgeschreven sollicitatiebrief aan de toenmalige korpschef van het Amsterdamse politiekorps schreef. Ik wilde bij de politie werken om mijn dienstplicht te ontlopen. Niet omdat ik mordicus tegen het leger was of pacifistische ideologieën aanhing, maar als reactie op mijn afwijzing voor de opleiding tot KVV’er. De Kort Verband Vrijwilligers waren mensen, die voor vier of zes jaar een dienstverband bij het leger aangingen en daar veelal een goede opleiding kregen, die in het latere leven in de gewone maatschappij, ook ruim gewaardeerd werd. Als ze mij niet als KVV’er willen hebben...

Het is zondag 1 september 2052 en mijn honderdste geboortedag. Mijn kiezen doen dan naar alle waarschijnlijkheid al lang geen zeer meer en de kinderen zijn al behoorlijk op leeftijd. Zelfs het jongste kleinkind wordt over een paar maanden al weer dertig jaar! Waar blijft de tijd.   En zijn er ook achterkleinkinderen?    De kans dat er nog nazaten bij zijn gekomen met mijn achternaam is gering. Ik heb naar één kleinkind met mijn achternaam en dat is een vrouw. Zij zal nu ook al weer tegen    de veertig zijn dus als zij kinderen wil en kan krijgen moet er toch al wel over nagedacht zijn. Anno 2052 is het al heel veel jaren mogelijk om de kinderen de naam van de vrouw te geven dus het zou kunnen maar ik acht de kans niet echt groot dat die keus gemaakt is. Ik ben nieuwsgierig van aard en dus zou ik willen weten hoe het met iedereen gaat. Zijn ze er nog allemaal en zijn ze ook nog redelijk gezond? Zijn ze gelukkig en hebben ze, voorzover ze nog niet van Drees trekke...

  Ik denk dat ik een jaar of 14 was toen ik samen met wat vriendjes mijn eerste bandje oprichtte. Missing Link ging het heten. Ik speelde nauwelijks drie akkoorden gitaar, we hadden een    zanger (René) die niet echt goed kon zingen en de versterkers waren oude radio’s waar we het op de klankkast van de gitaar geschroefde element in de pick-up ingang kon worden geplugd. De beste muzikant was misschien wel de drummer (Jantje). Als zoontje van beter gesitueerde ouders beschikte hij over een redelijk compleet drumstel. Hij woonde in een grote villa in Heemstede. In de garage van die villa mochten wij, misschien wel tegen beter weten in, onze talenten verder ontwikkelen.    Met een geleende bakfiets brachten we de versterkers en overig instrumentarium naar de villa en na het oefenen weer terug naar huis. Naast muzikant waren we ook onze eigen roadie. Ons repertoire was beperkt. Het eerste nummer dat ik op de gitaar leerde spelen was Gloria van Them. De drie akkoorde...

Vandaag, zondag 1 september 2024, is het precies 26298 dagen geleden dat ik op een zolderkamertje aan de Zandvoortselaan in Heemstede werd geboren. In die tijd deed de huisarts de bevalling.  Het was dr. Van Lier die mijn moeder bevrijdde van een achtponder. Midden in de nacht, om 02:05 uur om precies te zijn zag ik het levenslicht. Dat zien is natuurlijk onzin want een pasgeborene ziet niet zoveel en in de nacht al helemaal niet.  Die tijd was een indicatie want digitale klokken waren er nog  niet. Het was waarschijnlijk  02:05 uur toen Van Lier na gedane arbeid op zijn horloge keek en of dat echt gelijk liep is maar de vraag. Ik was de tweede in het gezin. Drie en een half jaar daarvoor was mijn oudere broer geboren. Mijn ouders woonden in bij mijn grootmoeder. Zo relatief kort na de tweede wereldoorlog was er (ook al) woningnood. Om een eigen huisje te krijgen moest je ook toen geduld hebben, veel geduld.  Misschien heeft het geholpen dat ik op de wereld kwam...

Voor de meeste mensen is vakantie gewoon even nietsdoen. Even alle werkgerelateerde zaken opzij zetten voor een paar weken rust. Niet (teveel) aan het werk denken en wat er allemaal nog moet gebeuren. Gewoon even niets. Hoe die vakantie dan wordt ingevuld is voor iedereen anders. De één blijft gewoon lekker thuis, de ander moet er echt op uit om het vakantiegevoel te krijgen. De mensen die lekker thuis blijven doen gewoon even helemaal niets, gaan misschien af en toe een dagje weg of gaan achterstallig onderhoud aan huis en tuin wegwerken. Zij die er op uit gaan willen ook weer allemaal iets anders. Lekker bruinbakken aan een zonnig strand, volledig verzorgd met een hapje en drankje. De ander wil een avonturenreis of een stedentrip. Lopend naar Santiago de Compostella of op de fiets naar Verweggistan. Misschien zelfs een korte wereldreis of op familiebezoek in een ver land of ander continent. Er zijn zeker veel meer mogelijkheden om je vakantie in te vullen maar waar het mij om gaat is...

Deze mijmering gaat over een bijzondere vrouw. Ik weet niet precies meer in welk jaar wij elkaar voor het eerst ontmoet hebben maar het is al wel heel wat jaartjes geleden. Zij was jong, misschien een beetje naïef en onzeker maar vooral nieuwsgierig, enthousiast, open, eerlijk en betrokken. Dat jeugdige heeft ze nu, vele jaren later nog steeds. De naïviteit en de onzekerheid zijn wel verdwenen maar al het andere heeft zij gelukkig weten te behouden. Ondanks de teleurstellingen die zij ongetwijfeld ook in haar leven is tegengekomen is zij steeds zichzelf. (Als ik het mis heb heeft ze een carrière op het toneel misgelopen)  Het is al weer meer dan 15 jaar geleden dat er in mijn leven het nodige gebeurde. Mijn vrouw kwam te overlijden en korte tijd later kwam Heidi in mijn leven.  Voor sommigen in mijn directe omgeving was het te kort na het overlijden en/of zij wilden mijn keuze voor Heidi niet accepteren en respecteren. Daardoor is het contact met een aantal mensen verloren geg...

Zo lang is het al weer geleden dat wij vanuit Zaandam naar Friesland zijn vertrokken. Het waarom naar Friesland is divers. Heidi wilde heel graag uit de hectiek van de randstad weg en ikzelf had al van jongs af aan een grote voorliefde voor de geboorteprovincie van mijn vader. Gekscherend zei ik wel eens dat ik na mijn pensioen in een vrijstaand huisje wilde wonen waar ik ruim uitzicht had en waar aan de horizon alleen  bomen en een kerktoren zichtbaar waren. Uiteindelijk is dat redelijk gelukt.  Maar voor het zover was stroomde er nog wel het nodige water door de Amstel en de Luts.  Er waren ook meer praktische redenen waarom wij naar het hoge noorden wilden vertrekken. Steffen, de zoon van Heidi, woonde met zijn vriendin Maaike in Heerenveen en moesten binnen afzienbare tijd uit hun huurhuis omdat dat gesloopt zou worden. Op enig moment ontstond het idee om gezamenlijk iets te kopen. Dan konden zij later, als wij oud en seniel zouden zijn, voor ons zorgen. Het idee van ...