Mijmeringen

Posts

Missing Link

Ik denk dat ik een jaar of 14 was toen ik samen met wat vriendjes mijn eerste bandje oprichtte. Missing Link ging het heten. Ik speelde nauwelijks drie akkoorden gitaar, we hadden een zanger (René) die niet echt goed kon zingen en de versterkers waren oude radio’s waar we het op de klankkast van de gitaar geschroefde element in de pick-up ingang kon worden geplugd. De beste muzikant was misschien wel de drummer (Jantje). Als zoontje van beter gesitueerde ouders beschikte hij over een redelijk compleet drumstel. Hij woonde in een grote villa in Heemstede. In de garage van die villa mochten wij, misschien wel tegen beter weten in, onze talenten verder ontwikkelen. Met een geleende bakfiets brachten we de versterkers en overig instrumentarium naar de villa en na het oefenen weer terug naar huis. Naast muzikant waren we ook onze eigen roadie. Ons repertoire was beperkt. Het eerste nummer dat ik op de gitaar leerde spelen was Gloria van Them. De drie akkoorden die ik redelijk beheer

Dagig

Vandaag, zondag 1 september 2024, is het precies 26298 dagen geleden dat ik op een zolderkamertje aan de Zandvoortselaan in Heemstede werd geboren. In die tijd deed de huisarts de bevalling. Het was dr. Van Lier die mijn moeder bevrijdde van een achtponder. Midden in de nacht, om 02:05 uur om precies te zijn zag ik het levenslicht. Dat zien is natuurlijk onzin want een pasgeborene ziet niet zoveel en in de nacht al helemaal niet. Die tijd was een indicatie want digitale klokken waren er nog niet. Het was waarschijnlijk 02:05 uur toen Van Lier na gedane arbeid op zijn horloge keek en of dat echt gelijk liep is maar de vraag. Ik was de tweede in het gezin. Drie en een half jaar daarvoor was mijn oudere broer geboren. Mijn ouders woonden in bij mijn grootmoeder. Zo relatief kort na de tweede wereldoorlog was er (ook al) woningnood. Om een eigen huisje te krijgen moest je ook toen geduld hebben, veel geduld. Misschien heeft het geholpen dat ik op de wereld kwam. Ongeveer twee weken na

Vakantie

Voor de meeste mensen is vakantie gewoon even nietsdoen. Even alle werkgerelateerde zaken opzij zetten voor een paar weken rust. Niet (teveel) aan het werk denken en wat er allemaal nog moet gebeuren. Gewoon even niets. Hoe die vakantie dan wordt ingevuld is voor iedereen anders. De één blijft gewoon lekker thuis, de ander moet er echt op uit om het vakantiegevoel te krijgen. De mensen die lekker thuis blijven doen gewoon even helemaal niets, gaan misschien af en toe een dagje weg of gaan achterstallig onderhoud aan huis en tuin wegwerken. Zij die er op uit gaan willen ook weer allemaal iets anders. Lekker bruinbakken aan een zonnig strand, volledig verzorgd met een hapje en drankje. De ander wil een avonturenreis of een stedentrip. Lopend naar Santiago de Compostella of op de fiets naar Verweggistan. Misschien zelfs een korte wereldreis of op familiebezoek in een ver land of ander continent. Er zijn zeker veel meer mogelijkheden om je vakantie in te vullen maar waar het mij om gaat is

Suzanne

Deze mijmering gaat over een bijzondere vrouw. Ik weet niet precies meer in welk jaar wij elkaar voor het eerst ontmoet hebben maar het is al wel heel wat jaartjes geleden. Zij was jong, misschien een beetje naïef en onzeker maar vooral nieuwsgierig, enthousiast, open, eerlijk en betrokken. Dat jeugdige heeft ze nu, vele jaren later nog steeds. De naïviteit en de onzekerheid zijn wel verdwenen maar al het andere heeft zij gelukkig weten te behouden. Ondanks de teleurstellingen die zij ongetwijfeld ook in haar leven is tegengekomen is zij steeds zichzelf. (Als ik het mis heb heeft ze een carrière op het toneel misgelopen) Het is al weer meer dan 15 jaar geleden dat er in mijn leven het nodige gebeurde. Mijn vrouw kwam te overlijden en korte tijd later kwam Heidi in mijn leven. Voor sommigen in mijn directe omgeving was het te kort na het overlijden en/of zij wilden mijn keuze voor Heidi niet accepteren en respecteren. Daardoor is het contact met een aantal mensen verloren gegaan. Mens

Tien jaar

Zo lang is het al weer geleden dat wij vanuit Zaandam naar Friesland zijn vertrokken. Het waarom naar Friesland is divers. Heidi wilde heel graag uit de hectiek van de randstad weg en ikzelf had al van jongs af aan een grote voorliefde voor de geboorteprovincie van mijn vader. Gekscherend zei ik wel eens dat ik na mijn pensioen in een vrijstaand huisje wilde wonen waar ik ruim uitzicht had en waar aan de horizon alleen bomen en een kerktoren zichtbaar waren. Uiteindelijk is dat redelijk gelukt. Maar voor het zover was stroomde er nog wel het nodige water door de Amstel en de Luts. Er waren ook meer praktische redenen waarom wij naar het hoge noorden wilden vertrekken. Steffen, de zoon van Heidi, woonde met zijn vriendin Maaike in Heerenveen en moesten binnen afzienbare tijd uit hun huurhuis omdat dat gesloopt zou worden. Op enig moment ontstond het idee om gezamenlijk iets te kopen. Dan konden zij later, als wij oud en seniel zouden zijn, voor ons zorgen. Het idee van Kangoeroewonen

Chaos

Chaos. Een ordeloze massa, een warboel. Dat is de omschrijving die de dikke Van Dale daarvoor heeft. Ordeloos is volgens diezelfde dikke is dan weer zonder orde of regel en één van de betekenissen van massa is “een grote hoeveelheid”. De grote hoeveelheid zooi (rommel / troep) bij ons in de deel en op de zoldering zijn opgeslagen voldoet ruimschoots aan de genoemde definities, al zijn er onder ons die daar anders over denken. Zelfs als de grote hoeveelheid spullen geen rommel - spullen van weinig waarde- zou zijn dan is de manier waarop deze bewaard worden zeker chaotisch te noemen. Talloze bakjes met allerlei goederen maar ook emmers, tasjes, speciekuipen, dozen en een ontelbare hoeveelheid los spul liggen verspreid door de deel en op de zoldering. Er zit geen orde in. Niemand weet nog echt wat er nog allemaal ligt en als je al weet dat je het moet hebben kun je het niet vinden. Er zit totaal geen orde in. Kortom chaos! Als het mijn chaos zou zijn zou ik die willen ordenen en voor

Jelle

Gistermiddag samen met Heidi naar het afscheid van Jelle Gerlofsma geweest. Jelle was een volle neef. Zijn moeder en mijn vader waren zus en broer. De afscheidsdienst en de daaraan voorafgaande condoleance werd gehouden in het dorpshuis van Achlum. Zowel de condoleance als de afscheidsdienst werden goed bezocht. Ik ben slecht in het schatten van het aantal mensen maar het zouden er zomaar 75 tot 100 geweest kunnen zijn. De familie is hecht en ook veel dorpsgenoten zullen aanwezig geweest zijn. Jelle heeft meer dan 50 jaar in Achlum gewoond. Achlum is een dorp met rond de 600 inwoners. De familie had er voor gekozen om geen sprekers het woord te geven maar om de uitvaartleidster te laten vertellen over het leven van Jelle. Natuurlijk hadden de weduwe van Jelle, zijn kinderen, zijn kleinkinderen, zijn broer en zussen haar wel gevoed met de verhalen uit een leven dat helaas maar 75 jaar mocht duren. De uitvaartleidster vertelde over zijn jeugd in Arum, zijn opleiding, zijn eerste ontmo

Jelle

De mensen in mijn omgeving weten wel dat ik kort slaap. Met de nodige onderbrekingen slaap ik meestal zo’n zes uur per nacht. Daar heb ik kennelijk genoeg aan. Als ik op de dag gewoon actief blijf heb ik geen last van slaaptekort. Als ik ga zitten dan komt het steeds vaker voor dat ik even wegzak. Zal met de leeftijd te maken hebben. Zo af en toe komt het voor dat ik de zes uur slaap niet haal. Dan mag ik blij zijn met een uurtje of vier en soms nog minder. Vannacht was weer eens zo’n nacht. Rond twee uur werd ik wakker en wat ik ook probeerde ik kon de slaap niet meer vatten. Dat komt ook omdat als ik wakker wordt mijn hersens direct op volle toeren draaien. In mijn hoofd is het dan een wirwar van gedachten. Wat moet ik vandaag allemaal doen, hoe moet het nou met dit en hoe moet het nou met dat? Ik wordt er gek van. Vandaag staat er op zich niet veel op de agenda maar er moeten wel keuze’s gemaakt worden over het dak van onze in aanbouw zijnde carport, over het wel of niet behandele

Levensverwachting

In Nederland is de gemiddelde levensverwachting voor een man 80,1 jaar. Als gemiddelde man heb ik dan nu nog zo’n 8 jaar te gaan. In die acht jaar wil ik zoveel mogelijk genieten en zo min mogelijk dagen verpesten met sacherijn. Ik wil mij ook niet meer drukmaken over de ellende in de wereld, over het onrecht in de wereld, over het milieu en wat ook maar meer. Ik heb er meer dan 70 jaar over gedaan te beseffen dat mijn invloed marginaal is geweest. De laatste 8 jaar wil ik alleen voor mijzelf en voor hen die mij lief zijn gaan. Ik wil er zijn voor en genieten van mijn lief, de kinderen, de kleinkinderen, mijn familie en wat vrienden. De rest van de wereld kan de pot op. Het klinkt egoïstisch en dat is het ook. Ik ga mijn uiterste best doen om een grote egoïst te zijn. Ik doe alleen nog maar dingen die ik leuk vind. Het liefst natuurlijk samen met hen die mij lief zijn maar zonder rekening te houden met wat de rest van de wereld er van vindt. Ik roep alle andere 70 plussers op het

Somber

De toestand in de wereld vind ik zorgelijk. Ik weet dat er altijd conflicten zijn geweest en ook altijd zullen zijn maar het huidige conflict in het Midden-Oosten vind ik er echt één van de buitencategorie. Veel mensen geven Israël de schuld. Ik vind ook dat reactie van Israël op de actie van Hamas op 7 oktober 2023 verre van proportioneel is maar ik geloof ook dat de oorzaak van het conflict veel dieper ligt. Ik ben geen deskundige op dit gebied maar simpelweg Israël de schuld geven van alles wat daar nu gebeurt vind ik niet juist. Twee (of meer) kijven, twee (of meer) de schuld. Nu de rest van de wereld zich ermee lijkt te gaan bemoeien wordt het er zeker niet beter (en veiliger) op. En dan de kabinetsformatie in ons eigen land. Dat is er toch zeker weer één uit de categorie bananenrepubliek. Het bewijst mijn stelling dat we veel te veel politieke partijen hebben. Ik pleit al jaren voor een aanzienlijk verhoogde kiesdrempel waardoor kleine belangenpartijtjes niet in de tweede kamer

Niets geleerd

Ik was zeker niet van plan de programma’s rond de verkiezingsuitslagen te volgen. Ik lees de uitslag wel de volgende dag in de krant, was mijn redenering . Rond 21:30 uur toch even de live-uitzending van de NPO aangezet. Zie ik daar Wilders een overwinningsspeech houden. Dat kan toch niet waar zijn was mijn eerste gedachte. Het is nog veel te vroeg. De verkiezingsuitslag kan er toch nog niet zijn om deze tijd?! Helaas bleek het geen oefenspeech van Wilders. Zijn partij was echt de grootste geworden. Ik kon en kan het bijna niet geloven. Zeker dat is democratie. Meer dan twee miljoen mensen hebben op zijn partij gestemd. Ik troost mij maar met de gedachte dat een veelvoud hiervan niet op hem gestemd heeft. Maar ik ben wel enorm teleurgesteld in de grote hoeveelheid Nederlanders die vinden dat Wilders het bij het rechte eind heeft. Die met hem vinden dat bepaalde groepen mensen geen of minder recht op geluk, gezondheid, werk en een woning hebben. Die vinden dat de opwarming van de aarde

Als ik aan mijn moeder denk

Mijn moeder werd op 3 november 1923 in Hoofddorp geboren. Vandaag precies 100 jaar geleden. Eerder, maar wel voor deze dag, schreef ik onderstaande mijmering. Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik aan de vele wandelingen door Groenendaal die wij met de familie maakten, aan het grote pad, het Konijnenpad, de Rhododendron-vijver , aan de Belvédère waar we in de winter met de slee van af roetsjten maar die je eerst moest beklimmen. Dan denk ik ook aan de fietstochtjes naar Zandvoort, aan de thuis klaargemaakte boterhammen met paardenrookvlees die wij dan in het zand zittend opaten. Ik proef het zand nog tussen mijn boterhammen als ik nu een boterham met paardenrookvlees eet. Ik denk dan ook aan de ranja die wij eerst moesten ingraven om het een beetje koel te kunnen houden. Ik denk dan ook aan die ene keer dat ik als kleine jongen verdwaald was op het strand en door een onbekende bij de politiepost was afgegeven. Ik denk er dan aan hoe blij ik was toen ik haar weer terugzag en de ande

Il Silenzio

Het is 1962. 1 september 1962 om precies te zijn. De dag waarop ik 10 jaar werd. Ik was ook op die leeftijd al gek op muziek. Ik vond Il Silenzio van Nini Rosso een prachtig nummer ( mijn smaak moest duidelijk nog verder ontwikkeld worden. Waarschijnlijk omdat ik in die periode ook Bugel-les had identificeerde ik mij met de uitvoerende artiest Nini Rosso. Ik had dan wel Bugel-les maar dat was 2e keus. Ik wilde trommelen of liever nog drummen. Dat laatste was helemaal ondenkbaar. Mijn moeder zou het niet goedgevonden hebben dat ik de buren zou teisteren met repeteren in de slecht geïsoleerde woning waarin wij destijds woonden. Dat zou zeker ruzie met de buren tot gevolg hebben gehad. Nee het werd de plaatselijke harmonie waar ik bij mocht. Ik kreeg les van Kees van Excel uit Bennebroek. Kees was de zoon van onze buren in de provinciën-buurt van Heemstede. Maar goed het was 1 september en ik was jarig. Ik luisterde in die tijd vaak op mijn kleine transistor radiootje naar het toen no

Kamperen

Het is zondagmorgen vroeg. Wij hebben de zevende nacht doorgebracht in onze caravan op de Beerze Bulten, een kindvriendelijke camping in Overijssel. Buiten is het een graad of 10 en binnen is het niet veel warmer. Mijn lief ligt nog heerlijk te ronken onder het warme dekbed maar ik ben al weer uren wakker en ben uiteindelijk maar uit bed gegaan om te voorkomen dat ik met mijn gedraai ook haar wakker zal maken. Het is een mooie goed onderhouden camping met veel, heel veel speel en spel mogelijkheden voor kinderen. Je mag je auto niet bij de caravan of tent zetten maar die moet buiten het terrein op een parkeerplaats worden achtergelaten. Dat is, vanaf onze plaats, ongeveer 10 minuten lopen maar als je niet zo snel meer bent wellicht het dubbele. Ook het toilethuis is een stukje lopen. Op zich ook niet zo erg maar als je hoge nood hebt en niet zo snel meer bent………. Maar we hebben ons, ondanks de vele regen, prima vermaakt. Het nabijgelegen Ommen is een heel mooi stadje waar ik 60 jaar ge

Afscheid

In drie weken twee uitvaarten is twee te veel. Het hoort bij het leven en je komt er niet onderuit maar leuk is anders. Je wordt weer even op de realiteit gewezen en daarmee ook op de betrekkelijkheid van het meeste waar we ons druk over maken. Wat zal je je druk maken over het schilderwerk, het onkruid in je tuin of vergelijkbare kleinigheden. Gezondheid is het allerbelangrijkste en al het andere is bijzaak. Als je dan ook nog tevreden kunt zijn ben je een gelukkig mens. Natuurlijk gaat het niet alleen om je eigen gezondheid maar ook om die van degenen die je lief zijn. In zo’n periode denk je ook weer even aan je eigen uitvaart die er hoe dan ook zal komen, daar kom ook ik echt niet onderuit. Ik weet wat ik wil en hoe ik het wil. Ik wil na mijn overlijden thuis "bewaard” worden. Het liefst in de deel van niksmeerhoeve.nl maar dat moet qua temperatuur natuurlijk wel te doen zijn. De naam van onze boerderij wordt dan ook eindelijk werkelijkheid. Ik wil ook geen bijeenkomst

17 - 71

Binnenkort hoop ik 71 jaar te worden. Wat gaat het toch snel allemaal, veel te snel. Ik kan me nog goed herinneren wat mij bezig hield toen ik 17 werd. Ik mocht al een jaar brommer rijden en was toe aan de volgende stap, de auto. Mag je vandaag de dag op je 17e al rijles nemen moest je in 1969 gewoon wachten tot je je 18 verjaardag had gehaald. Niet iedereen overleefde die bromfietstijd en werd 18 jaar. De helmplicht bestond nog niet en ook wij vonden in die jaren 50 km per uur niet snel genoeg. Dat ging meestal goed maar vaak ook niet. In mijn vriendenkring is zeker één leeftijdsgenoot dodelijk verongelukt op de bromfiets en zijn er meerder gehavend uit die tijd gekomen. Maar goed van 17 naar 71 lijkt een lange tijd en dat is het ook. In die 54 jaar heb ik zowel privé als werkgerelateerd het nodige meegemaakt. Over dat privé heb ik eerder al het e.e.a. opgeschreven maar over het werkgerelateerde ben ik tot nu toe redelijk stil gebleven. In ruim 44 jaar bij de Amsterdamse politie maak

Hersenspinsels

De tweede nacht in het ziekenhuis slaap ik nog beroerder. Ik kon al moeilijk in slaap komen maar nadat ik rond half 3 bruut gewekt werd door mijn infuuswekker lukte het even helemaal niet meer. Niet zozeer omdat er veel geluiden in op de afdeling waren maar meer doordat mijn hersenen overuren maakten. Van alles gaat er door je hoofd. Het is niet eens piekeren maar meer gewoon van alles. Zo gaan mijn gedachten ook terug naar de avond van mijn opname. Wat mij bezighoudt is het volgende. Men besluit mij op te nemen. Dat zal nodig zijn maar betekend ook iets voor mijn partner. Er is niemand die vraagt of zij het thuis gaat redden. Ik begrijp dat dat niet tot de professionele verantwoordelijkheid van de verpleegkundigen en artsen van het ziekenhuis behoort maar er is natuurlijk ook nog een andere verantwoordelijkheid, gewoon van mens tot mens. Nou is dat bij ons gelukkig anders. Bij ons is bijna altijd iemand thuis. Dat komt door de gekozen woonvorm, het Kangoeroewonen. Maar niet iedereen

De omgekeerde wereld

Ik lig nu ruim 24 uur in het Antonius ziekenhuis in Sneek en vraag me constant af waarom. De aanleiding weet ik wel maar ik voel me niet ziek. Ik heb geen koorts, geen pijn, ben niet misselijk of voel iets anders ongewoons. Ik voel me gewoon niet ziek. Thuis zit mijn liefde en die voelt zich hondsberoerd. Zij heeft last van hartritmestoornissen, hoge bloeddruk, barstende hoofdpijn en wat al niet meer. Niet dat ze van plaats met me wil ruilen maar het blijft vreemd, de omgekeerde wereld. De zieke thuis, de niet zieke in het ziekenhuis! Ik dood de tijd met het versturen en lezen van whats-app berichten, zij licht beroerd op de bank. Ik wandel met mijn infuuspaal door het ziekenhuis en zij strompelt noodzakelijkerwijs naar het toilet. Ik laat me volproppen met antibiotica, zij eet met moeite een bordje bami leeg. Het is een bijzondere ervaring. Gelukkig hebben wij acht jaar geleden gekozen voor een woonvorm waardoor wij niet alleen in een huis wonen. De zoon en schoondochter met hun tw

Als ik mijn ogen sluit

als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld een wereld zonder oorlog een vredige wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld met een ongerepte natuur een natuurrijke wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld met alleen maar lieve mensen een lieve mensen wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld zonder ziekte en zonder zeer zie ik een gezonde wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld zonder hebzucht en zonder haat zie ik een fijne wereld als ik mijn ogen sluit zie ik een ideale wereld ik denk dan dat het beter is als ik mijn ogen sluit

Een goed bouwjaar

Enige tijd geleden zat ik aan een bar met een man waarvan ik wist dat hij van hetzelfde bouwjaar was als ikzelf. Hoe we er over te spreken kwamen weet ik niet meer maar we hadden het over geboortejaren. Negentientweeënvijftig was een goed bouwjaar zei ik tegen hem. Dat zal zei hij, maar ik zie toch regelmatig mensen met dat bouwjaar in de krant staan met een zwarte rand om hun naam. Mijn moeder deed dat ook. De familieberichten uitpluizen. Veel oudere mensen doen dat. Geen idee waarom ze dat doen. Misschien om te zien wie ze voorgegaan zijn? Zelf ben ik er niet zo van. Ik wil ook niet dat als het met mij zover is dat mijn naam op die manier in de krant komt. Mijn moeder wilde dat ook niet. Komen alleen maar profiteurs op af zei ze dan. Die zien het als een uitje, gezelligheid, koffie en een plak cake gratis en voor niets. Daar komen ze voor. Niet omdat ze mij zo’n fijn mens vonden. Koffie met cake kunnen ze krijgen maar dan moeten ze langskomen als ik nog leef. Veel gezelliger. Maar o

Winterdepressie

E igenlijk kan ik wel zeggen dat ik daar nooit last van heb gehad. Volgens thuisarts.nl zijn de belangrijkste kenmerken van een (winter-)depressie als je het grootste deel van de dag somber bent en je (bijna) nergens meer plezier in hebt. Die situatie moet dan ook nog tenminste twee weken aanhouden. Dit jaar voor het eerst in mijn leven heb ik (een beetje) dat gevoel. Misschien komt het wel omdat het geen echte winter is. Ja, het zijn wel de wintermaanden maar de buitentemperatuur is verre van winters. Veel dagen van de afgelopen maanden vond ik treurige dagen. Geen of weinig zon, veel wind en regen. Geen winter in ieder geval. Omdat het van die treurige dagen zijn kom ik niet toe aan mijn fietstochtjes. Het weer is niet echt uitnodigend. Als het tien graden vriest, mooi helder weer is zonder al te veel wind ga je met plezier naar buiten om te fietsen of te lopen. Eigenlijk kom ik nu alleen buiten om wat boodschappen te doen en dat doe je met dit weertype natuurlijk niet op de fiets ma

Nostalgie

Het is half vier in de ochtend als ik wakker wordt. Geen ongebruikelijke tijd voor mij. Ik lig in mijn warme bedje nog even na te denken over wat er voor de komende dag in de planning staat. Niet veel bijzonders dus daar hoef ik niet vroeg mijn bed voor uit. Buiten is het rond het vriespunt en als ik de berichten in de weerapp mag geloven waait er een scherpe oostenwind die maakt dat het veel kouder aanvoelt. Met de torenhoge energieprijzen is dat voor heel veel mensen niet fijn. Ook wij hebben het stookbeleid enigszins aangepast. De thermostaat een graadje lager en alleen in die ruimtes waar we ook echt verblijven de temperatuur op “aangenaam”. Ik blijf nog even liggen en mijn gedachten gaan zestig jaar terug in de tijd. Ook toen was ik vaak vroeg wakker. Ik slaap samen met mijn twee broers op de zolder van een niet geïsoleerde duplexwoning. Buiten is zo koud dat de bloemen op de ramen staan. Ook op het kleine dakraampje van de niet geïsoleerde zolder. De temperatuur in onze slaap